مطابق نقل برخی از نویسندگان معاصر، ذوالجناح اسب خاص پیامبر اکرم(صلی الله علیه و آله) بوده و انس و الفت او با امام حسین(علیه السلام) فراتر از حدود عادی بوده است.[1]
اگر این مطلب را بپذیریم، مشکلی وجود ندارد، چرا که طبق برخی تحقیقات ومطالعات، برخی از اسبها تا شصت سال هم عمر کرده اند. و شهادت امام حسین علیه السلام هم پنجاه سال پس از رحلت پیامبراکرم(صلی الله علیه و آله) واقع شده است.
نکته قابل توجه این است که در منابعی که نام اسبهای پیامبر(صلی الله علیه و آله) را ذکر کرده اند، نام ذوالجناح وجود ندارد. اسب های پیامبر(صلی الله علیه و آله) به این نام ذکر شده اند: الشهباء، یعفور، عفیر، لحیف ، ظرب ، ازاز، المرتجز،الملاوح ، السکب و الضرس[2]
مرحوم شیخ عباس قمی در کتاب نفس المهموم،به ورود امام حسین(علیه السلام) به میدان نبرد در روز عاشورا با اسب پیامبر(صلی الله علیه و آله) اشاره کرده می فرماید:
(امام(علیه السلام) اسب رسول خدا(صلی الله علیه و آله) را طلبید که (مرتجز) نام داشت، و بر آن سوار شد و یاران خود را برای جنگ مهیا نمود)[3]
همانگونه که مشاهده می کنید، نام این اسب در میان نام اسبهای پیامبر(صلی الله علیه و آله) می باشد.
اما مطلب دیگری که درمورد اسب امام حسین علیه السلام گفته می شود این است که:
نسل اسب امام حسین(ع) برمی گردد به اسب امام علی(ع)، و نسل اسب امام علی(ع) هم برمی گردد به نسل اسب پیامبراکرم(ص) که یک اسب بسیار تندرو، با بدنی نرم و گردنی دراز و یال زیبا و لطیف بوده و از بهترین اسبهای عربی بود که حضرت خدیجه (سلام الله علیها) که از ثروتمندان حجاز بود بهترین اسب عرب را برای پیامبر(صلی الله علیه و آله)خرید و اسب امام حسین(علیه السلام) از نسل اسب پیامبر(صلی الله علیه واله) است.
[1]. تاریخ زندگانی امام حسین، ج 2، ص 161.
[2]. ابن سعد، الطبقات الکبری ، ج 1 ص 489؛آفرینش و تاریخ، مطهر بن طاهر مقدسی، ترجمه محمد رضا شفیعی کدکنی،ج2ص737.
[3]. نفس المهموم،شیخ عباس قمی،ترجمه علی نظری منفرد،ص292.
