الف) در این سؤال، نزول فرشتگان همسان با نزول و فرود آمدن باران که سیر مکانی از بالا به پایین است، انگاشته شده است؛ در حالی که نزول و مشتقات آن مانند انزال، تنزیل، تنزّل و... در غالب موارد به این معنا استعمال نشده است و معانی دیگری دارد؛ به عنوان مثال:
1. قرآن مجید می‌فرماید: (و ان من شی‌ء الا عندنا خزائنه و ما ننزله الا بقدر معلوم؛ و هیچ چیز نیست مگر آن که گنجینه‌های آن نزد مااست و ما آن را جز به اندازه‌ای معین فرو نمی‌فرستیم.)؛ حجر(15): 21.
در این آیه، تنزیل به معنای آفرینش و ظهور است و نزول اشیاء از خزائن الاهی، چیزی جز آفرینش آنها نیست و این مسئله کاملاً بدیهی است که درختان، انسانها و... از بالای آسمان بر زمین فرود نمی‌آیند.
2. در مورد قرآن نیز نزول و مشتقات آن مکرر به کار رفته است. در این موارد نیز روشن است که قرآن از مکانی در بالا به زمین فرود نیامده، بلکه حقیقتی علوی داشته که مرتبه به مرتبه تنزل یافته تا به وجود لفظی رسیده است و نحوه نزول ملائکه نیز ممکن است چیزی متناسب بانحوه وجودی آنها باشد.
ب) همه فرشتگان در یک سطح وجودی نیستند؛ بنابراین چه بسا این پندار که همه آنان مجرد تام باشند، خالی از اشکال نباشد. (لوح فشرده پرسمان، اداره مشاوره نهاد نمایندگی مقام معظم رهبری در دانشگاه ها، کد: 8/450026)
