برپایی نظام آفرینش با تمام زیبایی هایش، با وجود واسطه ها و (وسیله)ها شکل می گیرد و چرخه حیات موجودات و زندگی جامعه بشری با وجود سلسله مراتب، به حرکت می آید. اگر قرار بود انسان ها بدون نیاز به آب و باران، سیراب شوند و بدون نیاز به دانه و گیاه، شکم آنها سیر شود، آفرینش هیچ کدام از موجودات، معنا پیدا نمی کرد و آفرینش موجودات از سوی خداوند، لغو و بیهوده بود؛ در حالی که در قرآن مجید می خوانیم:
(وَ هُوَ الَّذِی أَرْسَلَ الرِّیَاحَ بُشْرًا بَیْنَ یَدَیْ رَحْمَتِهِ وَ أَنزَلْنَا مِنَ السَّمَاءِ مَاءً طَهُورًا. لِّنُحْیِیَ بِهِ بَلْدَةً مَّیْتًا وَنُسْقِیَهُ مِمَّا خَلَقْنَا أَنْعَامًا وَأَنَاسِیَّ کَثِیرًا)؛ فرقان (25)، آیات 48 و 49.؛ (و اوست آن کس که بادها را نویدی پیشاپیش رحمت خویش ((باران )) فرستاد و از آسمان، آبی پاک فرود آوردیم؛ تا به وسیله آن سرزمینی پژمرده را زنده گردانیم و آن را به آنچه خلق کرده ایم، از دام ها و انسان های بسیار، بنوشانیم).
در نظام تشریع نیز اگر انسان ها بدون نیاز به پیامبران و صاحبان فکر و اندیشه، دارای همه علوم و دانش ها بودند، فرستادن کتاب آسمانی و ارسال پیامبران الهی، شکل نمی گرفت؛ در حالی که خداوند متعال می فرماید:
(وَلَقَدْ أَرْسَلْنَا مِن قَبْلِکَ رُسُلًا إِلَی قَوْمِهِمْ فَجَاءُوهُم بِالْبَیِّنَاتِ)؛ روم (30)، آیه 47.؛ (و در حقیقت، پیش از تو فرستادگانی به سوی قومشان گسیل داشتیم؛ پس دلایل آشکار برایشان آوردند). (لوح فشرده پرسمان، اداره مشاوره نهاد نمایندگی مقام معظم رهبری در دانشگاه ها، کد: 2/310017)
