هر کدام از موجودات جهان آفرینش از یک سو دارای توانمندی هستند که می توانند به دیگری کمک کنند و از سوی دیگر، دارای نیازمندی می باشند که خواهان بهره گیری از دیگری هستند و به عبارت دیگر، همه موجودات، دارای استعدادی هستند که برای به فعلیت رساندن آن نیاز به دیگران دارند و به همین جهت، وجود (وسیله)ها و کمک کننده ها در نظام آفرینش، ضرورت عقلی دارد.
خداوند متعال، بهره مندی از (وسیله)ها را جزئی از نظام هستی و به گونه ای ضروری و حتی اجباری قرار داده است.
در قرآن مجید، چنین می خوانیم:
(ثُمَّ اسْتَوَی إِلَی السَّمَاءِ وَهِیَ دُخَانٌ فَقَالَ لَهَا وَلِلْأَرْضِ ائْتِیَا طَوْعًا أَوْ کَرْهًا قَالَتَا أَتَیْنَا طَائِعِینَ)؛ فصلت (41)، آیه 11.؛ (سپس آهنگ ((آفرینش ))آسمان کرد و آن بخاری بود؛ پس به آن و به زمین فرمود: خواه یا ناخواه بیایید؛ آن دو گفتند: فرمان پذیر آمدیم).
از این آیه شریفه به خوبی آشکار می شود که موجودات جهان هستی، مقام و موقعیت تکوینی خود را با خضوع و طاعت، پذیرفتند؛ زیرا بهره مندی از آنان، در چهارچوب وسیله های الهی، موافق طبع آنان می باشد و مسیر اطاعت تکوینی آنان را هموار می سازد.
همچنین خداوند متعال، در جامعه بشری و نظام تشریع، نیز وجود (وسیله)ها را ضروری قرار داده و حتی با احاطه علمی خود، برخی را برگزیده و مسئولیت رسالت را به طور حتمی، در آنان نهاده و جعل کرده است.
در قرآن مجید چنین می خوانیم:
(وَ إِذَا جَاءَتْهُمْ آیَةٌ قَالُوا لَن نُّؤْمِنَ حَتَّی نُؤْتَی مِثْلَ مَا أُوتِیَ رُسُلُ اللَّهِ اللَّهُ أَعْلَمُ حَیْثُ یَجْعَلُ رِسَالَتَهُ)؛ انعام (6)، آیه 124.؛ (و چون آیتی برایشان بیاید، می گویند: هرگز ایمان نمی آوریم؛ تا این که نظیر آنچه به فرستادگان خدا داده شده، به ما ((نیز)) داده شود. خدا بهتر می داند رسالتش را کجا قرار دهد).
بنابر آنچه گفته شد، خداوند متعال، (وسیله)ها را در نظام تکوینی و نظام تشریع به طور ضروری قرار داده است و به انسان ها سفارش کرده که به خوبی از آنها استفاده کنند و در غیر این صورت، (ظلوم و جهول) خواهند بود و در صورت فساد و حق ستیزی، سزاوار عذاب دردناک خواهند بود. (لوح فشرده پرسمان، اداره مشاوره نهاد نمایندگی مقام معظم رهبری در دانشگاه ها، کد: 4/310017)
