اولا غفلت یک صفت و خصلت وجودی نیست که مانند سایر صفات دیگر مثل قدرت، اراده، علم و ... از طرف خداوند در سرشت انسان نهاده شده باشد. ثانیا غفلت نشأت گرفته از دو بعدی بودن سرشت و گوهر انسان است. نفس آدمی به گونه ای است که اگر به امور جسمانی و مادی و بدنی بپردازد از بعد معنوی و روحی خود غافل خواهد شد. لذا غفلت ناشی از مدیریت ناصحیح خود است. اگر انسان دربرآورده کردن نیازها و غرایز خود دچار افراط و زیاده روی نگرد و در دو بعد مادی و معنوی خود را عادلانه مدیریت و سامان دهی نماید دچار غفلت نمی شود.به تعبیر دقیق تر غفلت عنوانی انتزاعی است که از همان سوء مدیریت خود انتزاع می شود. یعنی بها دادن بیش از حد به مادیات عینا ترک جهان آخرت و غفلت از آن است , نه یک وصف نفسانی مستقل و ذاتی انسان.
اینکه خداوند در قرآن کریم تأکید فراوانی کثرت بر ذکر و یاد خدا نموده به خاطر غفلت زدایی از انسان است: ( یا ایها الذین آمنوا ذکروالله ذکرا کثیرا) یا در جای دیگر می فرماید: ( فاذکرونی أذکُرکم).
شایسته است انسان در هر حالی به ذکر و یاد و توجه قلبی و زبانی به خداوند مشغول باشد.
