در پاسخ به این پرسش چند احتمال وجود دارد:
1. در آیات 18 و 19 از سوره مبارکه بلد خداوند متعال حال اکثریت غالب مردم را محور قرار داده و با توجه به وضعیت غالب و اکثریت مردم آنها را به دو گروه اصحاب میمنه و اصحاب مشئمه یعنی گروه دارای یمن و برکت و گروه دارای شوم و شر و بدی تقسیم می کند. به عبارت دیگر چون مقربان دارای منزلتی بس والا و درجاتی بسیار عالی هستند و منزلت معنوی و قرب والایی دارند و طبعا تعداد کمی از انسان ها در صف مقربان قرار می گیرند، خداوند از این گروه که تعداد افرادش اندک است صرف نظر کرده و انسان ها را براساس تقسیم بندی آنها به دو گروهی که تعداد زیادی را در خود جای می دهد تقسیم نموده است. این بدین معنا است که گروه سومی به نام مقربان هم وجود دارد ولی خداوند نامی از آنها نبرده است و تنها به ویژگی و نحوه عمل دو گروه یعنی اصحاب میمنه و اصحاب مشئمه اشاره نموده است. این عبارت معروف است که اثبات شیء نفی ماعداه نمی کند، یعنی بیان چیزی که دلالت نمی کند که غیر از آن چیز دیگری نیست، مثلا اگر کسی بگوید دائی و عمه ام به دیدار ما آمدند معنایش این نیست که کسان دیگری مثل فرزندان آنها و یا بعضی افراد فامیل به دیدار شما نیامده اند و با آنها همراه نبوده اند.
2. احتمال دارد که این تقسیم بندی کلی و فراگیر باشد و هر سر گروه مقربان و اصحاب یمین و اصحاب شمال را در برگیرد. با این توضیح که انسان ها در یک تقسیم کلی و وسیع یا انسان هایی صالح و شایسته و دارای ایمان و اعمل نیک و اخلاق شایسته هستند که در این صورت وحودی با یمن و برکت دارند که مفید حال خود و دیگران می باشند و یا انسان هایی بی ایمان و محروم از اعمال شایسته و اخلاق پسندیده و انسانی هستند. اما گروه اول یعنی اصحاب میمنه مشتمل بر افراد نیک و نیکوکاری است که در رتبه و درجه و منزلت واحدی قرار ندارند. بلکه برخی از اینها دارای رتبه ای عالی منطبق بر درجه ایمان و معرفت و نوع عمل و اخلاص در آن هستند که اینها مقربان می باشند و گروهی دیگر که در رتبه و درجه پایین تری قرار دارند، اصحاب یمین هستند. یعنی اصحاب میمنه خود تعبیری عام و فراگیر است که دو گروه مقربان و اصحاب یمین را که در سوره واقعه از آنها نام برده شده، در بر می گیرد. (لوح فشرده پرسمان، اداره مشاوره نهاد نمایندگی مقام معظم رهبری در دانشگاه ها، کد: 4/106697)
