در سوره الرحمن خداوند نعمت‌های گوناگون خود را اعم از مادی و معنوی یکایک گوشزد بندگان نموده و بعد جن و انس را مخاطب قرار داده و می‌گوید کدام یک از نعمت‌های پروردگارتان را تکذیب می‌کنید این استفهام استفهام تقریری است که در مقام اقرار گرفتن می‌آورند لذا در روایتی آمده است بعد از این جمله بگوئیم پروردگارا ما هیچ یک از نعمت‌های تو را تکذیب نمی‌کنیم لا بشی‌ء من الائک رب اکذب کمی دقت در نعمت هائی که خداوند در این سوره گوشزد می‌کند با جزئیات و ریزه‌کاریها و اسراری که در هر یک از این نعمت نهفته است کافی است که حس شکرگزاری را در انسان برانگیزد و او را به دنبال عرفان و شناخت مبدأ این نعمت‌ها بفرستد به همین دلیل خداوند از بندگانش بعد از ذکر این نعمت‌ها نسبت به یک یک آنها اقرار می‌گیرد این تکرار نه تنها منافاتی با فصاحت و بلاغت ندارد بلکه خود یکی از فنون فصاحت است. این درست به آن می‌ماند که پدری فرزند فراموش کارش را مخاطب ساخته می‌گوید آیا فراموش کردی کودکی خرد و ناتوان بودی چه خون جگرها برای پرورش تو خوردم. آیا فراموش کردی هنگامی که به مرحله جوانی رسیدی و نیاز به همسر داشتی پاکترین همسر را برایت انتخاب کردم. آیا فراموش کردی نیاز به خانه و وسائل زندگی داشتی برایت فراهم کردم. پس این سرکشی و بی‌مهری از چیست. خداوند منان نیز نعمت‌های گوناگونش را به این بشر فراموش‌کار یادآور می‌شود و به دنبال هر بخش از این نعمت‌ها از او سؤال می‌کند (کدامیک از اینها را تو انکار می‌کنی؟!) پس این نافرمانی و طغیان از چیست در حالی که اطاعت من نیز رمز تکامل و پیشرفت خود شما است و از آن چیزی عاید پروردگارتان نمی‌شود. (تفسیر نمونه، ج 23، ص 113 - 115) (لوح فشرده پرسمان، اداره مشاوره نهاد نمایندگی مقام معظم رهبری در دانشگاه ها، کد: 8/8733)
