علت استعاذه در قرائت قران چیست؟

خداوند سبحان به تالیان قرآن و سالکان کوی وحی هم دستور تخلیه که جنبه سلبی دارد می‌دهد و هم فرمان تجلیه و تحلیه که جنبه اثباتی دارد و می‌فرماید: هنگام قرائت قرآن، به خداوند از گزند شیطنت هر شیطان وسوسه گر پناه ببر: (فِاذا قَرأت القران فاستعِذ بالله من الشیطان الرجیم) نحل/98.
انسان تا خود را از وسوسه های درون و بیرون، همچنین از سنتها و آداب جاهلی نجات ندهد و تا ذهن خویش را از پیش داوریهای قبلی نرهاند، بهره‌ای از خواندن قرآن( نمی‌بَرد، زیرا وساوس و سنتهای جاهلی مانع فهم صحیح او می‌شود و کسی که با پیش داوری قبلی به خدمت قرآن آمده سعی می‌کند که قرآن را مهمان خود کند نه خود مهمان قرآن باشد. چنین فردی در حقیقت الفاظ قرآن را بر زبان جاری کرده است در حالی که از معانی آن هیچ اطلاعی ندارد. او مصداق این حدیث رسول اکرم(ص) است که فرمود: (ویل لِمَن لاکها و لم یتدبّرها) (بحار41/353)؛ [وای برکسی که این آیات را بین دو فک و چانه‌اش بگرداند و درباره آن تدبر نکند.]
گرچه رسول خدا(ص) از هر گونه وسوسه مصون است، زیرا جزو مخلَصین است و شیطان در محدوده اخلاص راه ندارد و هرگونه استعاذه آن حضرت جنبه دفعی دارد نه رفعی، ولی دیگران که دستور اقتدای به پیامبر به آنها داده شد امر به استعاذه می‌شوند تا در مقام رفع خطر، استعاذه کنند. یعنی پیامبر استعاذه می‌کند تا شیطان به حریم او نیاید ولی دیگران استعاذه می‌کنند تا شیطانی که به سراغشان آمده است برود، تا بعد از غباررویی باطنی به خدمت قرآن بروند.
آیة الله جوادی آملی،تفسیر موضوعی قرآن کریم ج 9 (سیرة رسول اکرم در قرآن) (لوح فشرده پرسمان، اداره مشاوره نهاد نمایندگی مقام معظم رهبری در دانشگاه ها، کد: 7330/400002)