طبق آیه152 سوره نساء، بین رسولان خدا فرقی وجود ندارد ; پس چرا ما حضرت محمد(صلی الله علیه وآله)را برتر از دیگر رسولان می دانیم؟
در قرآن دو نکته زیر بیان شده است:
1. بین انبیاء نباید فرق بگذارید ; (الَّذِینَ آمَنُوا بِاللّهِ وَ رُسُلِهِ وَ لَمْ یُفَرِّقُوا بَیْنَ أَحَد مِنْهُمْ )[1] ; (و کسانی که به خدا و پیامبرانش ایمان آورده و میان هیچ کدام از آنان فرقی نگذاشته اند...).
2. برخی انبیا بر برخی دیگر رجحان و فضیلت دارند ; (تِلْکَ الرُّسُلُ فَضَّلْنا بَعْضَهُمْ عَلی بَعْض مِنْهُمْ مَنْ کَلَّمَ اللّهُ وَ رَفَعَ بَعْضَهُمْ دَرَجات... )[2] ; (برخی از آن پیامبران را بر برخی دیگر برتری بخشیدیم. از آنان، کسی بود که خدا با او سخن گفت و درجات بعضی از آنان را بالا برد...).
از جمع این آیات استفاده می شود که موضوع اول در این جهت است که همه فرستاده خدا و از سوی او هستند و بر همگی خداپرستان لازم است که در اعتقاد به حقانیت پیامبران، تفاوت قائل نشوند و این گونه نباشد که به برخی ایمان بیاورند و به برخی ایمان نیاورند ; ولی موضوع دوم، درباره مقایسه پیامبران با یکدیگر است.
از این رو، همه مفسران بر آنند که در تفسیر آیات قرآن کریم، نباید به یک آیه بسنده کرد ; بلکه باید همه آیات قرآن کریم را به ویژه آیاتی که درباره یک موضوع هستند در کنار هم قرار داد و پس از بررسی، همه آنها و کنکاش در ارتباط آیه ها با یکدیگر یا عدم آن، اقدام به تفسیر و برداشت کرد.
از این جهت، هر چند در این آیه و آیات دیگری از قرآن کریم، آمده است که میان رسولان فرقی نیست، اما در قرآن کریم، آیاتی داریم که بر برتری و فضیلت برخی انبیا بر بعضی دیگر، به صراحت، اشاره دارد. به جز آیه 253 سوره بقره، می توان از این آیه نیز یاد کرد:
(وَ لَقَدْ فَضَّلْنا بَعْضَ النَّبِیِّینَ عَلی بَعْض )[3] ; (در حقیقت، بعضی از انبیا را بر بعضی دیگر، برتری بخشیدیم).
در نتیجه، به روشنی ثابت می شود که همه پیامبران الهی با این که از نظر نبوت و رسالت، همانند هم بودند و ما نباید در حقانیت آنها تفاوت قایل شویم، اما از جهت مقام علمی، گستره رسالت و تلاش هدایت گری، در مقایسه با یکدیگر، یکسان نبودند[4]. برتری حضرت محمد(صلی الله علیه وآله) بر دیگر پیامبران بزرگ را این گونه می توان تفسیر کرد.
پی نوشت ها
__________________
[1]. نساء (4 )، آیه 152 .
[2]. بقره (2 )، آیه 253 .
[3]. اسراء (17 )، آیه 55 .
[4]. ر.ک: المیزان، ج 2، ص 470 ; تفسیر نمونه، ج 2 ص 254 و ج 4، ص 191 .
