به نظر شما دین، ایمان و تعهد به ارزش ها چه نقشی در معرفت دارد؟ معرفت به معنای کلی؟

به نظر شما دین، ایمان و تعهد به ارزش ها چه نقشی در معرفت دارد؟ معرفت به معنای کلی؟

باید دانست میان عمق معرفت و عبادات، رابطه دور تصاعدی برقرار است. و به هر میزان معرفت بیش‌تر باشد ارزش عبادت بیشتر خواهد بود. و به هر مقدار عبادت با شرایط و حالات بهتر انجام گیرد در تعمیق معرفت و شناخت مؤثر می‌باشد. بنابراین نباید منتظر ماند تا شناخت عمیق پیدا کنیم سپس به عبادت بپردازیم؛ بلکه خود عبادات، زمینه‌ساز معرفت عمیق‌تر نیز می‌باشد. به ویژه درباره نماز و روزه که آثار و فوائد آن در نشاط روحی و استواری بر صراط مستقیم بر کسی پوشیده نیست
راه معرفت را دوگونه می‌توان پیمود: یکی ساده و ابتدایی - که برای همگان میسور است - و دیگری اساسی و عمیق:
الف) راه اول عبارت از این است که شخص بدون پرداختن به کاوش‌های ژرف نظری و علمی و با اتکا به اطمینانی که از طریق معرفت فطری نسبت به اعتقادات خویش دارد، به یک سری اعمال واوراد و اذکار مشغول می‌شود و از ارتکاب معاصی اجتناب کند و به انجام دادن وظایف دینی مبادرت ورزد. بدیهی است چنین شخصی بر اثر مداومت بر امور یاد شده، مختصر نورانیتی کسب می‌کند و ممکن است حالات خوشی نیز به او دست دهد.
ب ) راه دوم عبارت است از چنگ زدن به عرفان و آن به دو قسم نظری و عملی تقسیم می‌شود:
1- عرفان نظری: این است که شخص ابتدا به فراگیری یک‌دوره کلاسیک منطق و سپس به تحصیل در رشته فلسفه بپردازد تا بر نحله‌ها و مکتب‌ها و عقاید فلسفی مطلع گردد. آن‌گاه کم‌کم با فراگیری منظم متون عرفان نظری که عبارت است از: تمهیدالقواعد، شرح فصوص قیصری، مصباح الانس و...، بر مسائل و مطالب عرفانی اطلاع حاصل نماید.
2-عرفان عملی: آن است که شخص سالک ابتدا، ظاهر و باطن خود را از هرگونه آلودگی به گناهان و رذایل اخلاقی پاک کند و هم زمان به اعمال و وظایف شرعی خویش پایبند باشد تا کم‌کم به مدد الهی، انوار عرفانی و ملکوتی بر قلب او بتابد و به صفات ربوبی و اسمای الهی متصف گردد. کتاب‌هایی که در زمینه عرفان عملی نگاشته شده فراوان است از جمله: منازل السایرین، مقامات معنوی، مصباح الشریعه. بدیهی است که سالک محقق باید تحت تربیت مربی، هم به عرفان نظری بپردازد و هم به عرفان عملی؛ زیرا پیمودن راه عرفان نظری بدون داشتن عرفان عملی گاه بسیار خطرناک است و شخص را به مرز کفر و شرک می‌کشاند. نیز پیمودن راه عرفان عملی بدون داشتن عرفان نظری، موجب قشری گری و درویش‌مآبی است.