در قرآن همواره ایمان در کنار عمل صالح آمده است : ( آمنوا و عملوا الصالحات ) ایمان و عمل صالح
مانند نخ و سوزن هستند و به شرطی کارآیی دارند که به هم متصل باشند . با جدایی آنها از هم ، چیزی دوخته نمی شود .
قرآن می فرماید : اگر خدا را دوست دارید ، از پیامبر اطاعت کنید : ( اِن کنتٌم تٌحبون الله فاتبعونی )(1) بسیارند کسانی که می گویند : ایمان داریم ولی عمل نمی کنند ، می گویند : خدا را دوست داریم ولی با او حرف نمی زنند و نماز نمی خوانند ، می گویند : ولایت امیرالمؤمنین علیه السلام را به دنبال داریم ، اما در عمل هیچ شباهتی به آن حضرت ندارند ، می گویند : به امام زمان علیه السلام ایمان داریم ، ولی سهم امام را که بر آنان واجب است نمی پردازند ، اگر به دنبال این ادعاها عمل و حرکتی نباشد ، باید در صداقت خود شک کنیم .
در روزگار قدیم کسانی را که در جنگ ها اسیر می شدند به نام برده در بازار می فروختند . شخصی به بازار برده فروشان آمد تا برده ای خریداری کند . هر برده که هنری داشت گران تر بود . به سراغ برده ای رفت و دید قیمت آن بسیار گران است . سبب را پرسید ، گفتند : او تشنه شناس است و می فهمد چه کسی تشنه است .
خریدار علاقمند شد ، او را خرید و به منزل آورد و دوستانش را دعوت و غذایی تهیه کرد ولی سر سفره آب نگذاشت .مهمانان چند لقمه ای که خوردند ، یکی پس از دیگری تقاضای آب نمودند . برده تشنه شناس نگاهی به او می کرد و می گفت : دروغ می گوید ، او تشنه نیست . کم کم به تعداد تشنه ها اضافه شد و هر کدام فریاد آب سردادند . اما برده می گفت : همه دروغ می گویند . تا اینکه یک نفر از میان آنان برخاست تا آبی تهیه کند . برده گفت : این شخص راست می گوید ، زیرا از جایش بلند شد و فقط داد و فریاد نکرد .
آری ، کسی در ادعای خود صادق است که حرکت و اقدامی کند . کسانی که اهل عمل نیستند ، در واقع مؤمن نیستند و تنها ادعای ایمان دارند .
پی نوشت:
1- سوره آل عمران ، آیه 31.
منبع: پرسش های مهم پاسخ های کوتاه، حجت الاسلام محسن قرائتی
