هدف اصلی از بعثت انبیای الهی، ابلاغ کلام خدا به مردم و آموزش روش صحیح زندگی است. اما برخی از مسائل دینی؛ مانند قوانین مالی، جهاد و ... بدون در دست داشتن قدرت حاکم، تحقق نمی‌یابد. حال اگر مدیریت جامعه تسلیم خواسته‌های انبیا نگردد، بر خود ایشان واجب است که در پی اقدامی عملی، قدرت را به دست گرفته و در انجام دستورات الهی، تمام سعی خویش را به کار ببندند. از این‌رو، لازم بود تا برخی از انبیای الهی، مانند سلیمان(ع)، محمد(ص) و... در قالب حکمرانان جامعه، دارای قدرت در مُلک و حکومت باشند تا هدف از رسالت انبیا به مشکل برنخورد.
اما اینکه چرا باید، سلیمان(ع) در میان دیگر انبیا دارای حکومتی منحصر و ویژه باشد؟! پاسخ‌هایی می‌توان گفت؛ مانند:
1. هر یک از انبیا، باید برای اثبات نبوّت خویش دلیلی به نام معجزه، از خود بروز دهد، که در طول تاریخ تکرار نشود؛ لذا به تناسب اوضاع جامعه آن روز، خداوند حکومت بی‌مانند را به عنوان اعجاز سلیمان(ع) برگزید.
2. اعطای حکومت منحصر به فرد، به سلیمان نبی به خاطر تقاضای خود ایشان از خداوند متعال بود و هر پیامبر دیگری هم، چنین چیزی می‌طلبید خدا به او می‌داد. بنابراین، سخن از افزون‌طلبی، انحصارجویی برای ارضای هواهای نفس امّاره نیست، بلکه سخن از این است که کمال نبوّت در این است که از نظر معجزات ویژگیهایی داشته باشد که آن‌را از نبوّت انبیای دیگر مشخص کند، و سلیمان جویای چنین ویژگیهایی بود.
نکته‌ای در این‌جا، لازم به ذکر است و آن مقایسه حکومت حضرت مهدی(عج) با حکومت سلیمان(ع) است. طبق عقیده ما مسلمانان حکومت مهدی(عج) حکومتی است جهانی و مسلّماً گسترده‌تر از حکومت سلیمان؛ زیرا با تمام وسعتی که حکومت حضرت مهدی(عج) دارد و با همه امتیازاتی که آن‌را از سایر حکومت‌ها مشخص می‌کند، از نظر ویژگی‌ها با حکومت حضرت سلیمان متفاوت است، و این حکومت سلیمان(ع) مخصوص نبوّت خودش بود.
