معنای (طارق) در سوره مبارکه طارق چیست؟

طارق از ماده "طرق" (بر وزن برق) به معنای کوبیدن است، و راه را از این جهت "طریق" گویند که با پای رهروان کوبیده می‌شود، و "مطرقه" به معنای پتک و چکش است که برای کوبیدن فلزات و مانند آن به کار می‌رود. از آن جا که درهای خانه‌ها را به هنگام شب می‌بندند، و کسی شب وارد می‌شود ناچار است در را بکوبد، به اشخاصی که در شب وارد می‌شوند "طارق" می گویند. قرآن خود در این جا "طارق" را تفسیر کرده، می‌گوید: "این مسافر شبانه، همان ستاره درخشانی است که بر آسمان ظاهر می‌شود و به قدری بلند است که گویی می‌خواهد سقف آسمان را سوراخ کند، و نورش به قدری خیره کننده است که تاریکی ها را می‌شکافد و به درون چشم آدمی نفوذ می‌کند. (توجه داشته باشید که "ثاقب" از ماده "ثقب" به معنای سوراخ کردن است). در این که آیا منظور ستاره معینی است مانند "ستاره ثریا" (از نظر بلندی و دوری در آسمان)، یا ستاره زحل، یا زهره یا شُهب (از نظر روشنایی خیره کننده)، یا اشاره به همه ستارگان آسمان است؟ تفسیرهای متعددی در این جا گفته شده، ولی با توجه به این که در آیات بعد آن را به "نجم ثاقب" (ستاره نفوذ کننده) تفسیر کرده است، معلوم می‌شود منظور هر ستاره‌ای نیست، بلکه ستارگان درخشانی است که نور آنها پرده‌های ظلمت را می‌شکافد و در چشم آدمی نفوذ می‌کند.   در بعضی از روایات "النَّجْمُ الثَّاقِبُ" به ستاره "زحل" تفسیر شده است که از سیارات منظومه شمسی و بسیار پرفروغ و نورانی است.[1]
.[1] مکارم، ناصر، تفسیر نمونه، ج ‌26، ص 360-361.