جایگاه مرتکب کبیره در نگاه شیعه چگونه است؟

در ارتباط با گناهان کبیره، عقیده های افراطی و تفریطی در میان گروه هایی از مسلمانان وجود داشته که بیشتر آنها، ناشی از اموری سیاسی بوده است.   مرجئه و خوارج، دو نمونه بارز از این گونه عقاید به شمار می آیند.   مرجئه تلاش می نموده؛ برای پاکدامن نشان دادن برخی فرمانروایان ستمگر؛ ایمان ظاهری و یا ادعای مسلمانی و رعایت برخی ظواهر را به اندازه ای تأثیر گذار بداند که هیچ گناه کبیره و معصیتی، هر چند ریختن خون اهل بیت (ع) نتواند آسیبی بدان وارد نماید. در طرف مقابل، خوارج برای توجیه رفتار خشن و مبارزه جویانه خود بر علیه تمام فرقه های اسلامی، به این عقیده دست یازیده که هر مرتکب گناه کبیره ای و لو یک بار کافر بوده و طبیعتا برای هر دشمن خود نیز گناهی دست و پا نموده و او را از محدوده مسلمانان خارج دانسته است! معتزلیان نیز دیدگاه میانه، اما مبهمی را در این زمینه ابراز نموده اند.   اما از مجموعه آموزه های شیعی می توان نتیجه گرفت که در این مکتب، اصالت با ایمان است، اما این واضح و مسلم است که ایمان واقعی، عمل را به دنبال خواهد داشت و شخصی که واقعا مؤمن است، به صورت مستمر و بی پروا، مرتکب گناه کبیره و حتی صغیره نخواهد شد، و اگر از روی اتفاق پایش در جایی لغزید و گناهی را مرتکب شد، فورا و با روش های مختلف و مناسبی که خداوند رحیم پیش روی او قرار داده، در صدد جبران آن برخواهد آمد و امیدوار خواهد بود که گناه او بخشوده شود. در غیر این صورت، می توان نتیجه گرفت که او ایمان واقعی نداشته و تنها تظاهر به آن می نماید و شخصی که ایمان و عمل را در پرونده خود به همراه نداشته باشد، به یقین در آزمون الاهی مردود خواهد شد و در جهان آخرت رهسپار دوزخ خواهد گردید.