درباره مراسم اربعین، آنچه که در فرهنگ دینی ما وارد شده، بزرگداشت چهلمین روز شهادت حضرت سید الشهداء (ع) است که مصادف با بیستم ماه صفر می باشد. امام حسن عسکری (ع) در حدیثی علامت های (مؤمن) را پنج چیز شمرده است: نماز پنجاه و یک رکعت، زیارت اربعین، انگشتر در دست راست کردن، پیشانی بر خاک نهادن و (بسم الله) را در نماز، بلند گفتن.[1] همچنین مورخان نوشته اند که جابر بن عبدالله انصاری، همراه عطیه عوفی موفق شدند که در همان اولین اربعین، پس از قیام عاشورا به زیارت امام حسین (ع) نائل آیند.[2] سید بن طاوس نقل می کند: هنگامی که زنان و فرزندان امام حسین (ع) از شام برگشتند و به عراق رسیدند به راهنما گفتند: ما را از راه کربلا ببر. وقتی به جایگاه شهادت امام حسین (ع) و یارانشان رسیدند، جابر بن عبد اللَّه انصاری را با گروهی از بنی هاشم و مردی از آل رسول اللَّه دیدند که برای زیارت امام حسین (ع) وارد شده بودند. همه در یک وقت وارد شدند و با یک دیگر شروع به گریه و حزن کردند و به سر و صورت زدند. مجلس عزایی به پا کردند که فوق العاده دلخراش و جگر سوز بود. زنان آن دیار نیز به ایشان پیوستند و عموماً چند روزی عزاداری کردند.[3] این پرسش پاسخ تفصیلی ندارد.
.[1] مجلسی، بحار الا نوار ، ج 98 ، ص 329، بیروت، ( عَلاماتُ المُؤمِنِ خَمسٌ : صَلاةُ اِحدی وَ خَمسین وَزِیارَةُ الا ربَعین ... ) . .[2] طبری ،محمد بن علی، بشارة المصطفی، ص 126، قم، مؤسسه النشر الاسلامی، چاپ اول، 1420ق. [3] . بحار الأنوار الجامعة لدرر أخبار الأئمة الأطهار، ج 45، ص 146.
