ممکن است منظور پرسش‌گر، یکی از این دو موضوع باشد:
1. اگر مراد از کار، فعالیت‌های معنوی، یعنی کارهای واجب و مستحبی باشد که در شرع مقدس اسلام بر انسان‌ها تکلیف شده است، طبیعی است که انسان بدون چنین فعالیت‌هایی به بهشت دست نخواهد یافت: «أَمْ حَسِبْتُمْ أَنْ تَدْخُلُوا الْجَنَّةَ وَ لَمَّا یَعْلَمِ اللَّهُ الَّذینَ جاهَدُوا مِنْکُمْ وَ یَعْلَمَ الصَّابِرین»؛[1] آیا چنین پنداشتید که (تنها با ادّعای ایمان) وارد بهشت خواهید شد، در حالی‌که خداوند هنوز مجاهدان از شما و صابران را مشخّص نساخته است؟!
در این فرض انسان نه تنها به بهشت راه نخواهد یافت و از نعمت‌های آن بهره‌ای نخواهد داشت، بلکه به دلیل مخالفت با دستورات الهی(واجبات) مستحق جهنم خواهد بود. به عنوان نمونه کسی که در کارنامه‌اش سرپیچی از واجباتی؛ مانند نماز، روزه، حج، جهاد و... باشد، در عین حال موحد از دنیا برود، به نظر می‌رسد حداقل برای مدتی از دوزخیان باشد.
2. اما اگر مراد از کار، کار مادی باشد، این کار زمانی واجب است که انسان برای تأمین نیازهای مادی خود و خانواده‌اش به کار احتیاج داشته باشد، در عین حال از روی تنبلی و بی‌غیرتی اقدام به کسب و کار نکند و خانواده‌اش را در تنگ‌دستی و مشقت قرار دهد، او نیز مستحق جهنم خواهد بود. اما در غیر این صورت کار کردن واجب نیست و طبیعتاً مجازاتی را به دنبال نخواهد داشت، ولی انسان باید در هر حال برای جامعه خود مفید بوده و حتی در صورت عدم نیاز، از کار کردن و فعالیت‌های اجتماعی نگریزد. [1] . آل عمران، 142.
