آیا اسلام دین عفو و گذشت است، یا دین انتقام؟

همان‌گونه که خود معترفید اسلام دین عفو و گذشت است، و در آموزه‌های دینی فراوان بر این مسئله تأکید فراوان شده است.
خداوند در قرآن کریم خود را عفو کننده و صاحب گذشت معرفی ‌می‌کند: (... إِنَّ اللَّهَ کانَ عَفُوًّا غَفُوراً)؛[1]هرآینه خدا عفو کننده و آمرزنده است.
به پیام آورش نیز سفارش به عفو و گذشت می‌کند: (خُذِ الْعَفْوَ وَ أْمُرْ بِالْعُرْفِ وَ أَعْرِضْ عَنِ الْجاهِلین)؛[2] عفو را پیشه کن و به نیکی فرمان ده و از جاهلان اعراض کن.
(فَبِما رَحْمَةٍ مِنَ اللَّهِ لِنْتَ لَهُمْ وَ لَوْ کُنْتَ فَظًّا غَلیظَ الْقَلْبِ لاَنْفَضُّوا مِنْ حَوْلِکَ فَاعْفُ عَنْهُمْ وَ اسْتَغْفِرْ لَهُمْ)؛[3] به (برکت) رحمت الهی، در برابر آنان [مردم‌] نرم (و مهربان) شدی! و اگر خشن و سنگ‌دل بودی، از اطراف تو، پراکنده می‌‌شدند. پس آنها را ببخش و برای آنها آمرزش درخواست کن! و در کارها، با آنان مشورت کن.
بنابر این، عفو و گذشت از اساسی‌ترین اصول دین اسلام، و اوصاف پسندیده اخلاقی در حوزه اخلاق اسلامی است.
این مسئله اما، تنها زمانی می‌تواند مفید باشد و کاربرد داشته باشد که طرف مقابل نیز به ابتدایی‌ترین تعهدات اخلاقی و اجتماعی پایبند باشد، و گذشت و عفو را نشانی از ضعف و ناتوانی تلقی نکند. اگر یک طرف عفو و گذشت داشته باشد و طرف دیگر مغرور و خودپسند بوده و به هیچ قانون و تعهدی پایبند نباشد، در این‌گونه موارد گذشت موجب سوء استفاده شده و از این جهت ممکن است آسیب بیشتری به جامعه اسلامی وارد بیاید؛ لذا این‌جا است که اسلام به ما دستور می‌دهد با آنان مانند خودشان برخورد کنید: (فَمَنِ اعْتَدی‌ عَلَیْکُمْ فَاعْتَدُوا عَلَیْهِ بِمِثْلِ مَا اعْتَدی‌ عَلَیْکُم)؛[4] پس هر کس به شما تجاوز کرد، به همان اندازه بر او تعدی کنید.
(یا أَیُّهَا الَّذینَ آمَنُوا قاتِلُوا الَّذینَ یَلُونَکُمْ مِنَ الْکُفَّارِ وَ لْیَجِدُوا فیکُمْ غِلْظَةً)؛[5] ای کسانی که ایمان آورده‌اید، با کافرانی که نزدیک شمایند جنگ کنید تا در شما شدت و درشتی یابند، و بدانید که خدا با پرهیزگاران است.
از سویی دیگر اما، اسلام به ما می‌آموزد؛ کسانی که با شما زندگی مسالمت آمیز دارند، شما نیز با آنها از سر مهر و وفا برخورد کنید و این‌گونه رفتار عین عدالت است: (لا یَنْهاکُمُ اللَّهُ عَنِ الَّذینَ لَمْ یُقاتِلُوکُمْ فِی الدِّینِ وَ لَمْ یُخْرِجُوکُمْ مِنْ دِیارِکُمْ أَنْ تَبَرُّوهُمْ وَ تُقْسِطُوا إِلَیْهِمْ إِنَّ اللَّهَ یُحِبُّ الْمُقْسِطین)؛[6] خدا شما را از نیکی کردن و رعایت عدالت نسبت به کسانی که در راه دین با شما پیکار نکردند و از خانه و دیارتان بیرون نراندند، نهی نمی‌‌کند؛ چرا که خداوند عدالت‌‌پیشگان را دوست دارد.
(وَ إِنْ جَنَحُوا لِلسَّلْمِ فَاجْنَحْ لَها وَ تَوَکَّلْ عَلَی اللَّه)؛[7] و اگر تمایل به صلح نشان دهند، تو نیز از در صلح درآی و بر خدا توکّل کن، که او شنوا و دانا است.
بنابر این، دین اسلام در هیچ‌یک از آموزه‌هایش ابتداءً سفارش به برخورد خشن و انتقام جویی نکرده و نمی‌کند. خشونت و انتقام در جایی است که دشمن به هیچ‌یک از قوانین و تعهدات انسانی، اجتماعی و بین المللی پایبند نباشد و در صدد از بین بردن اساس دین و... برآید.

پی نوشتها:
[1]. نساء، 43.
[2]. اعراف، 199.
[3]. آل عمران، 159.
[4]. بقره، 194
[5]. توبه، 123.
[6]. ممتحمه، 8.
[7]. انفال، 61.
منبع: www.islamquest.net