خداوند متعال در قرآن کریم می‌فرماید: (و به دنبال آنها [پیامبران پیشین]، عیسی بن مریم را فرستادیم در حالی‌که او کتاب تورات که پیش از او فرستاده شده بود را می پذیرفت و انجیل را به او دادیم که در آن، هدایت و نور بود و (این کتاب آسمانی نیز) تورات را، که قبل از آن بود، تصدیق می‌کرد و هدایت و موعظه‌ای برای پرهیزگاران بود).[1]
در این آیهٔ شریفه، عبارت (مُصَدِّقاً لِما بَیْنَ یَدَیْهِ مِنَ التَّوْراةِ) دو بار تکرار شده است که به معنای پذیرش هر آنچه در تورات اصلی بوده، می‌باشد، اما با این تفاوت که معنای آن در بخش اول این است که خود حضرت عیسی(ع)، حقّانیت تورات را گواهی و تصدیق می کرد، ولی بخش دوم به این نکته نظر دارد که کتاب انجیل نیز به حقانیت تورات گواهی می‌دهد، و آن را تصدیق می‌کند.[2] و سبب تکرار این فقره برای تأکید این مطلب است که، نه تنها عیسی بن مریم(ع)، تورات را تصدیق می‌کرد، بلکه انجیل کتاب آسمانی او نیز گواه صدق تورات بود.[3]
پی نوشت:
[1]. مائده، 46.
[2]. شیخ طوسی، محمد بن حسن، التبیان فی تفسیر القرآن، با مقدمه شیخ آقابزرگ تهرانی، تحقیق، قصیر عاملی، احمد، ج 3، ص 540، دار احیاء التراث العربی، بیروت، بی تا؛ نجفی خمینی، محمد جواد، تفسیر آسان، ج 4، ص 177، کتابفروشی اسلامیه، تهران، چاپ اول، 1398ق.
[3]. مکارم شیرازی، ناصر، تفسیر نمونه، ج 4، ص 397، دار الکتب الإسلامیة، تهران، چاپ اول، 1374ش.
منبع:islamquest.net
