از دیدگاه قرآن، مخالفان پیامبران چه اتهامهایی را به پیامبران(علیهم السلام) وارد می‌کردند؟

مخالفان دعوت پیامبران بطور کلی از دو شیوه بهره می‌گرفتند: یکی حربه تهمت و افتراء، دیگری انقتادهای بی جا و به عبارت دیگر تفسیر یک سلسه واقعیت‌ها به صورت غیر صحیح.
و به دیگر سخن: گاهی افتراء می‌بستند، و گاهی اموری را نقطه ضعف می‌پنداشتند در حالی که به یک معنا نقطه قوت بودند اینک ما مجموع این شیوه‌ها را با یادآوری آیات مربوط، مورد بحث قرار می‌دهیم.
در طول تاریخ منادیان اصلاح، پیوسته آماج تهمت‌های ناجوانمردانه مخالفان بودند، و آنان را با یک سلسله مسائل روانی متهم می‌کردند. بررسی این تهمت‌ها، از واقعیتی پرده بر می‌دارد. و آن اینکه دشمنان پیامبران هرگز نتوانستند آنان را به فساد مالی، و انحراف جنسی، و آدم کشی و خونریزی، و مانند آنها متهم سازند، زیرا زمینه زندگی آنان بگونه‌ای بود که این لکه‌ها بر دامن آنان نمی‌نشست، و مردم نمی‌پذیرفتند. از این جهت آنان را به یک رشته امور روحی و روانی که نفی و اثبات آنها مشکل بود، متهم می‌کردند مانند اتهام به سحر و کهانت، یا جنون و دیوانگی و نظایر آن.
بررسی آیات مربوط به اتهامات وارد بر پیامبران، این حقیقت را روشن می‌کند که غالباً به امور یاد شده در زیر متهم می‌شدند 1 جنون 2 سفاهت 3 سحر 4 کهانت 5 شاعری 6 دروغگوئی 7 جدل گرائی 8 افسانه گرائی 9 آموزش دیدن از دیگران 10 نفرین شده بتان.