انسان می‌تواند در صحنه تزاحم امیال تماشاچی باشد و هر وقت به اقتضای عوامل طبیعی و اجتماعی، یک میل غالب شد، به دنبال آن راه بیفتد یا می‌تواند خود با فعالیت فکری و ارادی‌اش نقش تعیین کننده و ترجیح دهنده را به عهده بگیرد و حتی گاهی از ارضای خواستهای نیرومند طبیعی‌اش خودداری کند؛ در صورت اول، تسلیم غرایز کور و کر شده و هم چون کاهی خود را به دست طوفان یا سیل سپرده و در واقع، از انسانیت استعفا داده است و به عبارت دیگر، نیروهای ویژه انسان را مهمل گذاشته است. این حالت، در زبان قرآن، غفلت نامیده می‌شود، غفلتی که آدمی را از چهارپایان هم کم ارزشتر و گمراهتر می‌سازد:
اولئک کالانعام بل هم اضل اولئک هم الغافلون.
ایشان مانند چهارپایان، بلکه گمراهتر از آنهایند.
eporsesh.com
