راه حلی که قرآن ارائه می‌دهد یکی (مراقبت از خود)، و دیگری (یاد خدا) است؛ انسان باید اولا مواظب جلسات، خواندنیها، شنیدنیها، خوردنیها و پوشیدنیهای خود باشد؛ مواظب باشد چه سخنی را می‌شنود و چه می‌گوید، دقت کند که در کنار سفره غذای حلال می‌نشیند یا حرام؟ لباسی را که بر تن می‌کند باید گذشته از حلال بودن، لباس شهرت نباشد. گاهی شخصی لباسی می‌پوشد تا مشهور شود و هنگامی که از کوی و برزن می‌گذرد لباسش جلب توجه کند. این نشان می‌دهد که او گرفتار خودبینی است. اگر انسان، مواظب جلسات علمی خود باشد و سخنی جز برای رضای خدا و به سود جامعه اسلامی نگوید،به تدریج زمینه فراهم می‌شود تا به یاد خدا دل ببندد. وقتی به یاد خدا دل بست، به آسانی خاطره‌های خوب در ذهنش ترسیم می‌شود. از این رو قرآن کریم،ذکر خدا را برای غفلت زدایی و قرب به حق به ما می‌آموزد. هر یک از عبادتهای معمولی،حد و نصابی دارد ولی یاد خدا در دل و نام خدا بر لب، حدی ندارد: (یا أَیُها الذینَ امَنوا اذکُروا الله ذِکرا کَثیرا) احزاب/4 کسی که زیاد به یاد خدا باشد، برای وی علاقه به خدا ملکه و او در تعلق به حق و تخلق به اخلاق الهی، متخصص، مجتهد و صاحب ملکه می‌شود. در این صورت نه تنها در حال عبادت می‌فهمد که با معبود خود سخن می‌گوید، بلکه در خارج از عبادت نیز به یاد حق است؛ آنگاه فرق او با دیگران روشن می‌شود. دیگران در حال نماز، حواسشان نزد خدا، قیامت و معارف نماز نیست و او در غیر حالت نماز نیز به یاد خدا و در نماز است: (خوشا آنان که دایم در نمازند). ذکر خدا حسنه است و هر کس در این راه مجاهده کند و قدمی بردارد پاداش مضاعف دارد: (مَن جاءَِِ بالحَسَنَةِ فَلَه’خیر’ مِنها)، نمل/89 (مَن جاءَ بالحَسَنَة فَلَه’ عَشر’ أمثالها) انعام/160هر کس یک ساعت برای مراقبت، زحمت بکشد، ده ساعت او را حفظ می‌کنند و به پیش می‌برند و قهرا نجات پیدا می‌کند، و حفظ خاطرات در نماز برای او سهل و آسان خواهد شد.
eporsesh.com
