قرآن کریم سفره‌ای تهی از طعام نیست تا هر کس غذای دست‌پخت خود را بر سر آن تناول کند، بلکه به تعبیر رسول اکرم (صلی الله علیه و آله و سلم) قرآن "مَأدُبه"، یعنی غذای آماده است: "القرآن مأدبة الله فتعلّموا مأدبته ما استطعتم"(1). بنابراین، آراء و اندیشه‌های پیش‌ساخته را نمی‌توان بر قرآن تحمیل کرد که این همان "تفسیر به رأی" مذموم و از بدترین شیوه‌های شناخت قرآن، بلکه تحمیل رأی بر قرآن و تطبیق قرآن با رأی مفسران است، نه تفسیر. پیامبر اکرم (صلی الله علیه و آله و سلم) از خداوند سبحان نقل فرمودند: کسی که کلام مرا به رأی خویش تفسیر کند هرگز به من ایمان نیاورده است: "ما آمن بی من فسّر برأیه کلامی"(2). فطرتهای تشنه و گرسنه بشری باید به کوثر جوشان و سفره پر بار الهی راه یابد و از آن سیر و سیراب شود.
شرط استفاده از قرآن این است که انسان با اصول پیش‌ساخته و پیش‌فرضهای بشری به خدمت قرآن نیاید تا قرآن را مهمان اصول موضوعه خود قرار دهد و آنها را بر قرآن تحمیل کند. البته دانشهای قبلی می‌تواند ظرفیت فکری اندیشوران را توسعه دهد و به عنوان مبدأ قابلی محسوب گردد، نه به عنوان مبدأ فاعلی تا باعث دگرگونی در تفسیر قرآن شود.
تفسیر به رأی گذشته از منع عقلی منع نقلی نیز دارد و منع نقلی آن مستفاد از دو منبع است: یکی آیات فراوان قرآنی و دیگری روایاتی که ورود به آتش، خروج از دین و ارتداد و عدم ایمان را از پی‌آمدهای تلخ تفسیر قرآن به رأی می‌شمارد و در فصل "تفسیر به رأی" مطرح خواهد شد.
1 بحار، ج 89، ص 19.
2 بحار، ج 89، ص 107.
مأخذ: ( تفسیر تسنیم، ج 1، ص 59)
