به صورت مختصر حیات الهی (صفت حی) از منظر قرآن و حدیث را تبیین فرمایید؟

صفات خداوند بر دو دسته است: 1. صفات سلبی؛ 2. صفات ثبوتی و صفات ثبوتی هم خود بر دو قسمند: 1. صفات ذات؛ 2. صفات افعال. یکی از صفات خداوند صفت حی و حیات است که جزء صفات ثبوتی ذاتی خداوند است. یعنی خداوند حی است و حیات خداوند هم عین ذات اوست، در قرآن آیات زیادی دلالت بر حیات الهی دارند از جمله:
الله لا اله الّا هو الحی القیوم؛ خداست که معبودی جز او نیست، زنده و برپادارنده است.[1] (و توکل علی الحی الذی لایموت)؛[2] و به آن زنده که نمی‌میرد توکل کن. (و عنت الوجوه للحی القیوم)؛[3] و چهره‌ها برای آن زنده پاینده خضوع می‌کنند.
مراد از زنده بودن خدا چیست؟ بعضی به خاطر کوتاهی فکرشان، چنین می پندارند که موجود زنده به چیزی گفته می شود که دارای نمو، تغذیه، تولید مثل، جذب و وفع، حس و حرکت باشد و این تفسیر از حیات در مورد خداوند کاملاً نادرست است، بلکه حیات به معنای وسیع و واقعی عبارت است از علم و قدرت، بنابراین وجودی که دارای علم و قدرت بی‌پایان است، دارای حیات کامل است. پس حیات خداوند همان علم و قدرت او است. امّا نمو و تغذیه و.. از آثار موجود زندة ناقص است.[4] لذا حیات خداوند، ذاتی، ازلی، ابدی، تغییرناپذیر و خالی از هرگونه نقص و محدودیت است، و بیانگر احاطه علمی او به هر چیز و توانایی بر هر کار است.[5]
--------------------------------------------------------------------------------
[1] . بقره/ 255.
[2] . فرقان/ 58.
[3] . طه/ 111.
[4] . مکارم شیرازی، ناصر، تفسیر نمونه، تهران، دار الکتب الاسلامیه، چاپ نهم، 1370، ج 2، ص 192.
[5] . مکارم شیرازی، ناصر، پیام قرآن، قم، انتشارات مطبوعاتی هدف، چاپ سوم، 1373، ج 4، ص 202.