من از شما سوال می کنم که بهشت چه کسی قبلاساخته شده است؟ تفاوتی که عالم ماده با عالم ملکوت دارد این است که ما درعالم ماده هر کدام روی زندگی دیگران موثر هستیم . یعنی من یک خانه ی پنج طبقه می سازم و باعث می شوم آفتاب خانه همسایه گرفته بشود . یک نفر در سالن سیگار می کشد و هوا را برای همه آلوده می کند . یک نفر عطر خوش استفاده کرده است همه از بوی عطر او لذت می بریم . ما یک بنا می سازیم و نسل های بعد در آن زندگی می کنند ولی درعالم ملکوت این جوری نیست . هر کسی فقط و ارث و برخوردار از اعمال خوب و بد خودش است . هر کس بهشت خودش را می سازد . بهشتیان در قیامت همدیگر را می بینند و با هم زندگی می کنند و با هم معاشرت می کنند ولی همه ی تنعمی که دارند برساخته از اعمال خودشان است . اگر من پنجاه سال فرصت داشته باشم که بهشت خودم را بسازم ، من کم کم بهشت خودم را می سازم . وقتی که فرصت از من گرفته بشود ( البته ما در برزخ فرصت بهتر شدن داریم )یعنی از پنجاه سال زندگی چهل سال آن گذشته باشد یک پنجم فرصت هایم را در دنیا از دست داده ام و معنی اش این است که من باید چهار پنجم بهشتم را ساخته باشم . بخاطر همین به ما می گویند که مراقب فرصت هایتان باشید . به تعبیر آیت الله بهجت حکایت ما حکایت آن یخ فروش است که به ما می گویند : فروختی ؟ ما می گوییم : آب شد . من باید در این پنجاه سال بهشت خودم را می ساختم و اگر تا الان چهار پنجم بهشت را نساخته ام یعنی فرصت هایم را از دست داده ام . هر کسی هم بهشت و ههم جهنم خودش را می سازد .
