در روایات داریم که دوره تلاش ما تا هنگام مرگ است. در روایت داریم که وقتی انسان می میرد اعمالش منقطع می شود و به پرونده اش هم چیزی اضافه نمی شود مگر سه چیز . یکی صدقه ی جاریه مثلا درمانگاهی احداث کرده که بعد از او مردم از آن سود می برند ، یکی اینکه صله ی رحم را در فامیلش باب کرده باشد یا کتابی نوشته که مردم هدایت می شوند ، دیگر اینکه فرزند صالحی برای او استغفار و دعا بکند . اینها هدایایی است که بر پرونده ی او اضافه می شود ولی باب عمل بر روی او بسته است . در مورد بعضی از ازواح عالیه معتقدند که آنها در برزخ سیری دارند که این جزو استثنائات است . همه ی دوران تلاش ما همین دنیا است . بخاطر همین است که به ما هشدار می دهند که لحظات دنیا را دریابید . وقتی ماه رمضان می آمد پیامبر هشدار می داد که نگذارید این ماه از دست شما برود . کسانی که در دنیا بار زیردستان خودش را سبک بگیرند خدا در قیامت کار او را سبک می گیرد و کسی که روزه داری را افطار بدهد در روز قیامت ... یعنی قیامت نتیجه ی عمل ما در دنیا است . پس دوره ی تکاپو و عمل ما در همین دنیاست . خدا مردم را هنگام مرگ سه دسته می کند : مقربان در ناز و نعمت هستند ، اصحاب یمین در آسایش هستند و مکذبین در گرفتاری هستند . برزخ نوعی از وجود است نه نوعی از حیات . بعضی مواقع در کتابهای معاد حیات برزخی می نویسند ولی منظورشان وجود برزخی است یعنی می خواهند بگویند که انسان نابود نیست و وجود دارد و به نصح قرآن در حالت موت وجود دارد . ما جمعه ها به زیارت اموات می رویم نه احیا . در برزخ موت به معنای عدم نیست ، در حالت موت انسان وجود دارد ، احساس دارد و در آن لذت و رنج وجود دارد مثل خواب .
