آیا عقل، امامت کودک را تأیید می‌کند؟

برخی می‌گویند: امامت در سنین کودکی عقلاً محال است. در پاسخ می‌گوییم:
امر محال بر سه قسم است:
1. محال ذاتی: که فی حد نفسه محال است بدون درنظر گرفتن امری دیگر، مثل اجتماع نقیضین یا ارتفاع نقیضین.
2. محال وقوعی: که وقوع آن محال است، مثل وقوع معلول بدون علت.
3. محال عادی: که وقوع ان طبق قوانین شناخته شدۀ طبیعت محال است ولی نه ذاتاً محال است و نه مستلزم محال. همانند کارهایی که بر آن معجزه صدق می‌کند.
درمورد امامت در سنین کودکی می‌گوییم: این مسئله، محال ذاتی یا وقوعی نیست، زیرا خداوند متعال قادر است تا تمام شرایط رسالت و امامت را در کودک قرار دهد. عقل انسان این مطالب را بعدی نمی‌داند. و نبوت حضرت‌یحیی و عیسی(ع) بهترین شاهد صدق بر این مدعا است.
محمدبن‌حسن صفار به سند خود از علی‌بن‌اسباط نقل کرده و گفت: (رأیت ابا جعفر(ع) قد خرج علی فاحددت النظر الیه و الی رأسه و الی رجله لأصف قامته لأصحابنا بمصر، فخر ساجدا. فقال ان الله احتج فی الامامة مثل ما احتج فی النبوة. قال الله تعالی: یَا یَحْیَیٰ خُذِ الْکِتَابَ بِقُوَّةٍ وَآتَیْنَاهُ الْحُکْمَ صَبِیًّا و قال الله: وَلَمَّا بَلَغَ أَشُدَّهُ آتَیْنَاهُ حُکْمًا وَعِلْمًا وَکَذَٰلِکَ نَجْزِی الْمُحْسِنِینَ فقد یجوز ان یؤتی الحکمة و هو صبی و یجوز ان یؤتی و هو ابن اربعین سنة)؛ (اباجعفر(ع) را درحالی‌که بر من وارد می‌شد مشاهده کردم. خوب به سروپای مبارکش نظاره کردم تا بتوانم بر اصحاب خود رد مصر آن حضرت را توصیف نمایم. ناگهان مشاهده کردم که حضرت‌ به سجده افتاد و فرمود: (خداوند احتجاج نموده در امر امامت به آنچه در امر نبوت احتجاج کرده است، و می‌فرماید: (و آتیناهُ الحکمَ صَبیاً)(1) و نیز می‌فرماید: (فَلَما بَلَغَ اَشّدَهُ و بَلَغَ اَربَعینَ سَنَةً)(2) پس گاهی ممکن است که خداوند به کسی حکمت عطا کند درحالی‌که کودکی بیش نیست، همان‌گونه که جایز است به کسی دیگر در سنین چهل سالگی حکمت عطا فرماید.)(3)
پی‌نوشت‌ها:
1. مریم، 12.
2. یوسف، 22.
3. بصائر الدرجات، ص258، ح10.
منبع: پورتال جامع مهدویت