داستان خلقت آدم و حوا و اسکان آنان در بهشت در سه موضع قرآن کریم آمده است. سوره‌های بقره، اعراف و طه. از آیات قرآن استفاده می‌شود که حضرت آدم، از ابتدا برای زندگی روی زمین و مردن در آن و مبعوث شدن در قیامت آفریده شده بود: (و اذ قال ربک للملائکة انی جاعل فی الارض خلیفه؛ و چون پروردگارت به فرشتگان گفت: من در زمین جانشینی خواهم گماشت). اسکان دادن آنان در بهشت برزخی و خوردن از شجره ممنوعه و آشکار شدن عورات آنان، مرحله‌ای از سیر نزولی بوده
است که انسان برای استقرار در زمین می‌بایست طی می‌کرده است. بهشتی که آدم و حوا در آن اسکان داده شده‌اند، نه بهشت و باغ دنیوی بوده است و نه بهشت موعود اخروی که در آیات بسیاری تأکید شده است بر این که: اولاً، بر جاودانه بودنش و این که کسی که در آن وارد شود هرگز خارج نخواهد شد و ثانیا، ابلیس و وسوسه‌های شیطانی هرگز به آن راهی ندارد. بلکه بهشت برزخی بوده است که مربوط به عالمی بالاتر از عالم ماده و پایین‌تر از عالم عقول است. برای آگاهی بیشتر ر.ک: تفسیر المیزان، ج 1، ص 127، سوره بقره، آیات 39 - 35 و ص 140 (بحث روایی.
eporsesh.com
