فرق معجزه با امور خارق العاده دیگر مانند سحر و جادو چیست؟

معجزه دارای امتیازها و ویژگی هایی است که در سایر کارهای خارق العاده وجود ندارد. این ویژگی ها عبارت است از:
1. سحر و جادو و مانند آن، اموری فرا گرفتنی هستند و انجام آن ها به آموزش و تمرین و ریاضت نیاز دارد،[1] ولی معجزه، بدون آموزش و تمرین، آورده می شود؛ برای مثال، حضرت مسیح(علیه السلام) در گهواره با سخن گفتن خود، اعجاز می کند، بدون آن که آموزش و تربیت در این زمینه دخالتی داشته باشد.
2. ساحران و مرتاضان و مانند آن ها، در هر شرایطی از زمان و مکان و با هر ابزاری، بر انجام کارهای خود توانایی ندارند و قدرت آن ها به امور معینی محدود است؛ لذا برای همه ی افراد همان کارهای معین را تکرار می کنند، ولی معجزه های پیامبران، هیچ یک از این قیدها و شروط را ندارد؛ چرا که به نیروی لا یزال و نامحدود الهی وابسته است؛ از این رو، گاه مردم امر بی سابقه ای را از پیامبر می خواستند و او به اذن خداوند، آن را بر طبق خواسته های آن ها انجام می داد.
3. ساحر و جادوگر ادعای پیامبری ندارد؛ اما پیامبر همزمان با ارائه ی معجزه، به پیامبری خویش تصریح می کند. [2]
4. سحر و جادو با نیروی قوی تر و بالاتر از نوع خود، قابل معارضه و شکست پذیر است، ولی معجزه را نمی توان شکست داد و با آن مقابله کرد.
5. صاحبان سحر و جادو در بیشتر موارد به دنبال دنیا و منافع خود هستند و یا اخلاق فاسدی دارند که نشان می دهد آنچه انجام می دهند، معجزه نیست، ولی معجزه تنها از کسانی صادر می شود که جلوگاه ویژگی های نیک و اخلاق پسندیده هستند و دارای هدف عالی تربیتی و انسانی می باشند.
6. معجزه ی پیغمبران، بر خلاف سحر و جادو، همراه با تحدی است؛ یعنی دعوت به مقابله و معارضه و اعلان به مردم که اگر می توانند، مانند آن را بیاورند.[3]
منابعی برای آگاهی بیشتر:
1. رسالت جهانی پیامبران، آیة الله جعفر سبحانی، ص134140.
2. آموزش عقاید، استاد مصباح یزدی، ج 2، ص 264 به بعد.
پی نوشتها:
[1]. قرآن در این زمینه می فرماید: (وَ لکِنَّ الشَّیاطِینَ کَفَرُوا یُعَلِّمُونَ النّاسَ السِّحْرَ؛ بقره،102. لکن شیاطین کفر ورزیده و به مردم سحر تعلیم می دادند.)
[2]. و یا امام با تعمیم در مفهوم معجزه اظهار می کند که وصی و خلیفه ی پیامبر است.
[3]. البته لازم نیست که تحدی به صراحت اعلام شود، بلکه اگر کیفیت آوردن معجزه به گونه ای باشد که همگان تحدی را از آن بفهمند، کفایت می کند.
منبع: پرسش ها و پاسخ هایی پیرامون نبوت و رسالت، فاضل عرفان، انتشارات مرکز مدیریت حوزه علمیه (1383).