آیا مرگ پایان زندگی است، یا انسان بعد از مرگ به حیات خود ادامه می دهد؟

انسان با مرگ از بین نمی رود، بلکه حیاتی نو را آغاز می کند. اگر مرگ را به معنای تعطیل شدن تحریکات قوای ادراکی و حسّی بدانیم، مرگ چیزی جز (فقدان) نخواهد بود؛ چرا که با مرگ تمام اندام و اعضای بدنِ آدمی از جنبش و حرکت بازمی ایستد و دیگر قدرتی برای حرکت دادن دست و پا و چشم و... برای او نمی ماند و این چیزی جز عدم و فنا نخواهد بود؛ پس موت و مرگ از این مَنظر، امری عدمی است و پایان حیات انسان محسوب می شود.
امّا می توان از مَنظری دیگر به مرگ نگریست و آن نه مرگ بدن، بلکه انتقال آدمی (روح و نفس او) به جهان دیگر است که در این صورت مرگ امری وجودی خواهد بود؛ چرا که آدمی به حیات خود در جهان دیگری ادامه می دهد، البته با خصوصیاتی متفاوت با جهان مادی.
لذا قرآن کریم فرشتگانی را برای مرگ انسان مأمور می کند تا این امر وجودی را تحقق ببخشند. همان گونه که فرشتگانی مأمور رساندن وحی به پیامبران اند، فرشتگانی هم مأمور قبض روح انسان هستند. در حقیقت فرشتگان کارگزاران پروردگارند. در یک مرحله حیات را به انسان می دهند که امری است وجودی و در مرحله ی دیگر ممات و مرگ را برای انسان رقم می زنند که باز هم امری است وجودی؛ چون مرگی که توسط فرشتگان محقق می شود انتقالی بیش نیست.[1]
پی نوشتها:
[1]. ر.ک: جعفر سبحانی، منشور جاوید، ج 9، ص 210 211 و الالهیات، ج 4، ص 222 و مرتضی مطهری، مجموعه آثار، ج 4، ص 51.
منبع: مرگ، واقعیت ناشناخته، محسن میرزاپور، نشر انتشارات مرکز مدیریت حوزه علمیه قم (1383).