عرف مردم تصور می کنند که اسم اعظم الهی، اسمی لفظی از اسمای الهی است که اگرخدا را با آن بخوانیم، دعای ما را اجابت می نماید. اما از آنجا که آنها چنین اثری را در هیچ یک از اسمای معروف خداوند نیافته اند، حتی در اسم اللّه، معتقد شده اند که این اسم مرکب است از حروفی ناشناخته و رمزی. برخی از کسانی که اهل دعا و به ظاهر متخصص در ادعیه اند نیز معتقدند که دلالت اسم اعظم به طبع است نه به وضع لغوی. البته حروف اسم اعظم با توجه به نیاز و مورد ترکیبات گوناگون به خود می گیرد. اما باید توجه داشت که خداوند تبارک و تعالی نظام علی و معلولی را بر جهان حاکم کرده است. لذا نمی توان گفت صرف لفظ یا صورت یا حتی معنا توانایی خلق کارهای عظیم دارد. بلکه آنچه تاثیر دارد حقایق اسمای الهی است که از دسترس انسان عادی به دور است. از این رو باید گفت که معنای تعلیم اسمای اعظم به برخی انبیاء (علیهم السلام) این است که خداوند راه انقطاع به سوی خودش را به آنها تعلیم داده است؛ و در این مسیر اگراسم یا لفظی نیز باشد به این دلیل است که الفاظ و معانی آنها وسیله و اسباب اند که به وسیله آنها حقایق به گونه خاصی حفظ می گردند.
منبع:تفسیر المیزان ج 8 ص 354، سید محمد حسین طباطبائی(رحمت الله علیه)
