اولیاء خدا
اولیاء اللّه، یعنی کاملانِ در ایمان و عبودیّت.
حضرات معصومین (علیهم السلام) که در اوج کمال و قرب الهی قرار داشتند، برای خودشان وظایفی فوق وظایف دیگران، قائل بودند و بلکه هرگونه توجهی به غیر معبود و محبوبشان را، گناهی عظیم می شمردند و از این روی در مقام عذرخواهی و استغفار برمی آمدند. و منظور از عصمت انبیاء مصون بودن از هر کاری که بتوان بوجهی آن را گناه نامیدنیست، بلکه منظور مصونیت ایشان از مخالفت با تکالیف الزامی و از ارتکاب محرمات فقهی است. لذا آنچه رشد معنوی آنان را کند می کرد و کدورت ایجاد می کرد آنان از آن استغفار می کردند.
منبع: آموزش عقاید، علامه محمد تقی مصباح یزدی