در روایات فضیلت و ثواب بسیاری برای منتظران آن امام منتظر (عجّل الله تعالی فرجه الشریف) بیان شده است. ما در اینجا به چند نمونه اکتفا می کنیم:
1. جعفر بن ابی دلف می گوید: شنیدم حضرت امام رضا (علیه السلام) می فرمودند:
همانا امام بعد از من پسرم علی است، امر او امر من، گفته اش گفته من و اطاعتش اطاعت از من است و امام بعد از او، پسرش حسن است، امر او امر پدرش، و گفته او گفته پدرش و اطاعت او اطاعت از پدرش می باشد. سپس ساکت شدند.
عرض کردم: ای فرزند رسول خدا! امام بعد از حسن (علیه السلام) کیست؟ پس آن حضرت به شدت گریستند، سپس فرمودند:
البته بعد از حسن پسرش آن که قائم به حق و مورد انتظار است، می باشد.
گفتم: ای فرزند رسول خدا چرا (قائم) نامیده شده است؟ حضرت فرمودند:
چون که او به خیزد، پس از آن که یادش مرده باشد و بیشتر معتقدان به امامتش برگشته باشند.
گفتم: چرا منتظر نامیده شده است؟ حضرت امام رضا (علیه السلام) فرمودند:
زیرا او را غیبتی است که روزهای بسیار و مدتی طولانی دارد، پس مخلصان منتظر خروجش باشند و اهل تردید انکارش کنند، و جاهلان یاد او را به استهزا گیرند، و وقت گذاران در آن دروغگو شوند، و عجله کنندگان در آن هلاک گردند، و تسلیم شوندگان در آن نجات یابند. (1)
2. کسی از امام صادق (علیه السلام) پرسید: چه می گویید درباره شخصی که دارای ولایت پیشوایان است و انتظار ظهور حکومت حق را می کشد و در این حال از دنیا می رود؟ امام صادق (علیه السلام) در پاسخ فرمودند:
او همانند کسی است که با رهبر این انقلاب در خیمه او (ستاد ارتش او) بوده باشد - سپس اندکی سکوت کردند - و فرمودند: مانند کسی است که با پیامبر اکرم (صلّی الله علیه و آله) در مبارزاتش همراه بوده است. (2)
3. فیض بن مختار از امام صادق (علیه السلام) روایت کند که حضرت فرمودند:
هر کس از شما بمیرد، درحالی که منتظر این امر (ظهور حضرت مهدی علیه السلام) باشد، همانند کسی است که با حضرت قائم (علیه السلام) در خیمه اش بوده باشد. سپس چند لحظه ای درنگ کرده و آن گاه فرمودند: نه، بلکه مانند کسی است که در خدمت آن حضرت شمشیر بزند. سپس فرمودند: نه به خدا، همچون کسی است که در رکاب رسول خدا (صلی الله علیه و آله) شهید شده باشد). (3)
4. حضرت علی (علیه السلام) درباره فضیلت انتظار فرج فرمودند: منتظر فرج باشید و از رحمت خدا ناامید نشوید، به درستی که بهترین عمل نزد خداوند عزوجل انتظار فرج است. (4)
پی نوشت ها:
1. کمال الدین وتمام النعمه، شیخ صدوق، ص 378.
2. اثبات الهداه، شیخ حر عاملی،ج 7، ص 40.
3. بحار الانوار، علامه مجلسی، ج 52، ص 126.
4. همان ماخذ، ص 123.
