در این که پیغمبر گرامی اسلام(صلی الله علیه وآله) قبل از بعثت، هرگز برای بت سجده نکرد و از خط توحید منحرف نشد، شکی نیست، و تاریخ زندگی او نیز به خوبی این معنی را منعکس می کند، اما در این که بر کدام آئین بوده؟ در میان علما گفتگو است:
بعضی او را پیرو آئین مسیح(علیه السلام) می دانند، چرا که قبل از بعثت پیامبر(صلی الله علیه وآله)آئین رسمی و غیر منسوخ آئین او بوده است.
بعضی دیگر، او را پیرو آئین ابراهیم(علیه السلام) می دانند، چرا که (شیخ الانبیاء) و پدر پیامبران است و در بعضی از آیات قرآن آئین اسلام به عنوان (آئین ابراهیم) معرفی شده: (مِلَّةَ أَبِیکُمْ إِبْراهِیمَ).(1)
بعضی نیز، اظهار بی اطلاعی کرده و گفته اند: می دانیم آئینی داشته، اما کدام آئین؟ بر ما روشن نیست!
گر چه هر یک از این اقوال وجهی دارد، اما هیچ کدام مسلّم نیست، و مناسب تر از اینها قول چهارمی است و آن این که پیامبر(صلی الله علیه وآله) شخصاً برنامه خاصی از سوی خداوند داشته که بر طبق آن عمل می کرده، و در حقیقت آئین مخصوص خودش بوده، تا زمانی که اسلام بر او نازل گشت.
شاهد این سخن، حدیثی است که در (نهج البلاغه) آمده، که می گوید: (خداوند از آن زمان که رسول خد(صلی الله علیه وآله)ا از شیر باز گرفته شد، بزرگ ترین فرشته اش را قرین وی ساخت، تا شب و روز او را به راه های مکارم، و طرق اخلاق نیک سوق دهد).
مأموریت چنین فرشته ای، دلیل بر وجود یک برنامه اختصاصی است.
شاهد دیگر این که در هیچ تاریخی نقل نشده است که پیغمبر اسلام(صلی الله علیه وآله) در معابد (یهود) یا (نصاری) یا مذهب دیگر مشغول عبادت شده باشد، نه در کنار کفار در بتخانه بود، و نه در کنار اهل کتاب در معابد آنان، در عین حال پیوسته خط و طریق توحید را ادامه می داد، و به اصول اخلاق و عبادت الهی، سخت پایبند بود.
روایات متعددی نیز، طبق نقل (علامه مجلسی) در (بحار الانوار) در منابع اسلامی آمده است که، پیامبر(صلی الله علیه وآله) از آغاز عمرش مؤید به (روح القدس) بود و با چنین تأییدی، مسلماً بر اساس الهام (روح القدس) عمل می کرد.
(علامه مجلسی) شخصاً معتقد است: پیامبر اسلام(صلی الله علیه وآله) قبل از مقام رسالت دارای مقام نبوت بوده، گاه فرشتگان با او سخن می گفتند، و صدای آنها را می شنید، و گاه در رؤیای صادقه به او الهام الهی می شد، و بعد از چهل سال، به مقام رسالت رسید، و قرآن و اسلام رسماً بر او نازل شد.(2)
پی نوشتها:
1 حج، آیه 78.
2. تفسیر نمونه، جلد 20، صفحه 534.
منبع:سایت انوار طاها
