اکثریت شیعه همان شیعه دوازده امامی بودند و همان عده از دوستان و هواداران علی (ع) بودند که پس از رحلت پیغمبر اکرم (ص) برای احیای حقوق اهل بیت , در خصوص خلافت و مرجعیت علمی به انتقاد و اعتراض پرداختند و ا ز اکثریت مردم جدا شدند.
((شیعه)) در زمان خلفای راشدین (11-35 هجری قمری) پیوسته زیر فشار قرار داشتند و پس از آن در مدت خالفت بنی‌آمیه ( 40- 132) هرگونه امن و مصونیت از جان و مالشان برداشته شده بود, ولی هر چه فشار ستم و بیدادگری برایشان بیشتر می‌شد, در عقیده خود استوارتر می‌گشتند و مخصوصاً از مظلومیت خود در پیشرفت عقیده بیشتر بهره می‌بردند و از آن پس در اواسط قرن دوم که خلفای عباسی زمام حکومت اسلامی را به دست گرفتند, شیعه از فتوری که در این میان پیدا شد, نفسی تازه کرد ولی با مهلت کمی باز عرصه برایشان تنگ شد تا اواخر قرن سوم هجری, روز به روز تنگتر می‌شد.
در اوایل قرن چهارم که سلاطین با نفوذ آل‌بویه که شیعه بودند روی کار آمدند , شیعه قدرتی کسب کرد و تا حدود زیادی آزادی عمل یافت و به مبارزه علنی پرداخت و تا آخر قرن پنجم جریان کار به همین ترتیب بود و در اوایل قرن ششم که حمله مغول آغاز شد, در اثر گرفتاریهای عمومی و هم در اثر ادامه یافتن جنگهای صلیبی حکومتهای اسلامی چندان فشار به عالم تشیّع وارد نمی‌ساختند. و مخصوصاً شیعه شدن جمعی از سلاطین مغول در ایران و حکومت سلاطین مرعشی در مازندران, در قدرت و وسعت جمعیت شیعه کمک بسزایی نمود و در هر گوشه از ممالک اسلامی و خاصه در ایران, تراکم میلیونها نفر شیعه را محسوس ساخت و این وضع تا اواخر قرن نهم هجری ادامه داشت و از حدود افتتاح قرن دهم هجری در اثر ظهور سلطنت صفویه در ایران پهناور آن روز, مذهب شیعه رسمیت یافت و تاکنون که اواخر قرن چهارده هجری می‌باشد به رسمیت خود باقی است و به علاوه در همه نقاط جهان, دهها میلیون شیعه زندگی می‌کنند.
www.eporsesh.com
