برای اینکه بدانیم شقّ‌القمر (شکافته شدن ماه) از نظر علوم روز کاملاً امکان دارد، کافی است به نمونه‌هایی از انفجارها و انشقاق‌هایی که درون منظومة شمسی رخ داده، اشاره شود:
الف آستروئیدها، قطعات سنگهای عظیم آسمانی هستند که به دور منظومة شمسی در گردشند و گاهی، از آنها به کرات کوچک و شبه سیّارات نیز تعبیر می‌کنند. گاهی بزرگی قطر بعضی از آنها به 25 کیلومتر می‌رسد. دانشمندان عقیده دارند که این سنگهای آسمانی، بقایای سیّارة بزرگی هستند که در مداری میان مدار مریخ و مشتری در حرکت بوده است، سپس بر اثر عوامل نامعلومی منفجر و شکافته شده است، این یک نمونه از انشقاق در اجرام آسمانی است.
ب شهابیها، سنگهای ریز سرگردانی هستند که با سرعت سرسام آوری در اطراف خورشید در مدار خاصی در گردشند و گاهی مسیر آنها با مدار کرة زمین تقاطع پیدا می‌کند و به سوی زمین جذب می‌شوند. دانشمندان می‌گویند اینها بقایای ستاره های دنباله داری است که بر اثر حوادث نامعلومی منفجر و از هم شکافته شده است، این هم نمونة دیگری از انشقاق در کرات آسمانی است. ج طبق عقیدة لاپلاس و بسیاری از دانشمندان فلکی، پیدایش منظومة شمسی نتیجة وقوع یک انشقاق عظیم می‌باشد که در کرة خورشید رخ داده است. در مورد شقّ‌القمر هم مسلماً عامل مرموزی درکار بوده که توانسته است چنان اثری را از خود بگذارد و با توجه به اینکه هر کس مسألة شقّ‌القمر را عنوان نموده، نقش استمداد پیامبر را از نیروی مافوق طبیعی و غیر عادی مؤثر دانسته، روشن می‌شود که هیچ کس نخواسته است ادّعا کند که پیامبر تنها با همین نیروی عادی بشری این کار را انجام داده است تا علم نتواند آن را بپذیرد.
معارف اسلام، آیت الله العظمی مکارم شیرازی
www.payambarazam.ir
