در مسیحیت واژه ی (مرگ) یا (موت) در سه معنا به کار می رود: یکی مرگ جسمانی و یا انفصال نفس از بدن؛ در این حال روح فانی نمی گردد، ولی چون رابطه اش با بدن قطع شده، وضع آن تغییر می کند.[1] دیگری مرگ روحانی، که وضع روح انسان قبل از نجات و مردن در خطا و گناه است[2] و سوم مرگ دوباره است که نفس ابدی از حضور خدا منع گردیده به محکومیت و مجازات ابدی محکوم و به جهنم برده می شود.[3]
به گفته ی عهد قدیم، انسان ها اعم از نیک و بد، پس از مرگ به (هاویه) منتقل می شوند:
یعقوب منتظر بود که در (هاویه) نزد فرزند خود یوسف برود.[4]
ولی در عهد جدید آمده است:
انسان ها پس از مرگ به (عالم اموات) می روند.[5] که هر دو یک معنا را می رسانند.[6]
از مطالعه ی کتاب مقدس چنین نتیجه می گیریم که مرگ نابودی نیست، بلکه انتقال است و پس از مرگ، زندگی روح و حیات همراه با شعور و آگاهی ادامه خواهد یافت.[7]
تعبیر قرآن مجید درباره ی مرگ که بسیار تکرار شده، واژه ی (توفّی)[8]است که به معنای (چیزی را به طور کامل دریافت کردن) است. فرستاده ی خدا انسان را دریافت می کند و نزد خدا می برد و یا خدا خود، انسان را دریافت می کند.
از آیات قرآن نیز استفاده می شود که ماهیت و حقیقت انسان غیر از این بدن مادی است و آن حقیقت پس از مرگ به حیات خود ادامه می دهد.[9]
پی نوشتها:
[1]. سفر پیدایش، 3: 11.
[2]. دوم تیموتاوس، 1: 10 11.
[3]. مکاشفه، 20: 10، انجیل یوحنّا، 3: 26، ر.ک: جیمس انس الامیرکانی، نظام التعلیم فی علم اللاهوت القویم، ج 2، ص 487.
[4]. پیدایش، 37: 35 و نیز آیات: مزامیر، 6: 5 و 9: 17، ایوب، 4: 13 و 17 و... .
[5]. انجیل لوقا، 16: 23، اعمال رسولان، 2: 27 و 13، مکاشفه، 1: 18 و 6: 8 و... .
[6]. هنری تیسن، الهیات مسیحی، ص 363.
[7]. اشعیاء، 14: 9 11 و 15 17؛ انجیل متی، 22: 31 32، و انجیل لوقا 16: 19 31.
[8]. ر.ک: سوره ی انعام، آیه ی 61، سوره ی نساء، آیه ی 97، سوره ی نحل، آیه ی 28 و 32، سوره ی انفال، آیه ی 50 و... .
[9]. آیات اشاره شده؛ و ر.ک: سوره ی محمد، آیه ی 27 و سوره ی سجده، آیه ی 11.
منبع: مسیحیت، سید محمد ادیب آل علی، انتشارات مرکز مدیریت حوزه علمیه قم
