شما باید علل دروغگویی را بیابید و اگر علت مشخص شود و از بین برود، معلول نیز از بین خواهد رفت.
با توجه به علل دروغگویی با آن مقابله کنید:
1. محیط: در محیطی که دیگران دروغ بگویند، کودک نیز دروغ خواهد گفت (ر. ک: ص 107)؛ بنابراین، باید محیط را اصلاح کنید.
2. تنبیه: کودکی که برای رفتارش به شدت تنبیه می‌شود، در صورت ارتکاب خلاف، راست نخواهد گفت. به جای تنبیه، از ساز و کارهای باز دارنده (ر. ک: ص 97) استفاده کنید.
3. جلب توجه: در مقابل دروغ‌های او، حساسیت شدید نشان ندهید و او را در موقعیت‌های مناسب نهی کنید؛ چرا که ممکن است برای جلب توجه باشد.
4. احساس حقارت: کودکی که فراوان توبیخ و سرزنش شود، احساس حقارت می‌کند و برای جبران این احساس، دروغ می‌گوید تا با دروغ‌هایش خود را بزرگ نشان دهد؛ پس سرکوفت را قطع کنید.
5: لاف زدن: کودکان در این سن، گاهی لاف می‌زنند تا بزرگ‌نمایی کنند. او را از زشتی و نامطلوب بودن این عمل در دید دیگران آگاه کنید.
6. شوخی: گاهی برای شوخی دروغ می‌گوید. او را با روایات امامان علیهم‌السلام آشنا کنید. (ر. ک: ص 109).
7. پرسش‌های فراوان از کودک: پرسش‌های فراوان از کودک و سؤال پیچ کردن او، وی را به دروغ وامی‌دارد؛ پس در صورت ارتکاب عمل خلافی، از او نپرسید: تو این کار را کرده‌ای؟ بلکه بگویید: هر کس این کار را انجام داده، دیگر تکرار نکند.
توصیه می‌کنم او را از آثار دروغ (محرومیت از بهشت و هدایت الاهی، از دست دادن ایمان، فقر، ضعف حافظه، بی‌اعتباری در اجتماع، جرأت بر گناه و...) آگاه کنید.
اگر از شیوه‌ی محرومیت(ر. ک: ص 97) استفاده می‌کنید، در صورت دروغگویی او، محرومیت را دو برابر کنید؛ یکی برای عمل خلاف و یکی هم برای دروغگویی تا بفهمد اگر دروغ نگوید، محرومیت او نصف خواهد شد.
در صورت راستگویی کودک، از تشویق و تحسین او غافل نشوید.
منبع: کتاب نسیم مهر(1)، حجت الاسلام حسین دهنوی، انتشارات خادم الرضا(علیه السلام)
