مناسب‌ترین سن برای جدا کردن اتاق کودک از والدین چه زمانی است؟
مطلوب است کودک از والدین خود جدا باشد و در اتاقی مستقل بخوابد(ر. ک: ص 101). بهترین زمان جدایی، 12 تا 18 ماهگی است؛ چرا که تا این سن، هنوز به والدین وابسته نشده و مهم‌تر از آن، ترس از تاریکی برایش مفهوم نیافته است. پس از این سن، کودک توان مراقبت از خود را دارد؛ اما پیش از آن، توان مراقبت از خود را ندارد و ممکن است دچار آسیب (خفگی) شود. گذشته از این، گرمای وجود مادر و صدای ضربان قلب او در آرامش و رشد عاطفی او بسیار مؤثر است. تماس بدنی کودک با مادر، سبب افزایش ترشح هورمون پرولاکتین در شیر مادر می‌شود و افزون بر این، مادر می‌تواند در مرحله‌ی آسیب‌پذیری خواب کودک به او کمک کند و برای انتقال کودک از خواب سبک به عمیق و برعکس، به او یاری برساند. خواب کودک، دو مرحله دارد: مرحله‌ی سبک و عمیق. در مرحله‌ی سبک، چشم، حرکت(رم) دارد، و نیمه بسته است؛ بدن پیچ و تاب می‌خورد و حرکات تنفسی کودک نامنظم است. در مرحله‌ی عمیق، بدن آرام، و تنفس منظم است و دست‌ها و پاها در دو طرف بدن رها می‌شود. 80 درصد خواب نوزادان سبک است و تا 3 سالگی، 80 درصد خواب، عمیق می‌شود، و این پدیده از الطاف الاهی است تا کودک در خواب سبک بتواند در برابر سرما، گرسنگی، گرفتگی بینی و قطع تنفس، عکس العمل نشان دهد. کودکان، دائم از مرحله‌ی خواب سبک به عمیق و برعکس در حال تغییرند و این تغییر دائم، دفعات بیداری و در نتیجه دفعات زمان آسیب‌پذیری را بیشتر می‌کند. وجود مادر کنار کودک می‌تواند انتقال از خواب سبک به عمیق را با شیردهی یا نوازش و لالایی راحت‌تر کند و در صورت عدم حضور مادر، انتقال، به راحتی انجام نمی‌شود و کودک گریه‌های عصبی سر خواهد داد. در مدتی که فرزند شما کنارتان می‌خوابد، در شیردهی نیمه شب و شیردهی‌های موقت، مراقب تنفس او باشید. منبع: کتاب نسیم مهر(1)، حجت الاسلام حسین دهنوی، انتشارات خادم الرضا(علیه السلام)
عنوان سوال:

مناسب‌ترین سن برای جدا کردن اتاق کودک از والدین چه زمانی است؟


پاسخ:

مطلوب است کودک از والدین خود جدا باشد و در اتاقی مستقل بخوابد(ر. ک: ص 101).
بهترین زمان جدایی، 12 تا 18 ماهگی است؛ چرا که تا این سن، هنوز به والدین وابسته نشده و مهم‌تر از آن، ترس از تاریکی برایش مفهوم نیافته است.
پس از این سن، کودک توان مراقبت از خود را دارد؛ اما پیش از آن، توان مراقبت از خود را ندارد و ممکن است دچار آسیب (خفگی) شود. گذشته از این، گرمای وجود مادر و صدای ضربان قلب او در آرامش و رشد عاطفی او بسیار مؤثر است. تماس بدنی کودک با مادر، سبب افزایش ترشح هورمون پرولاکتین در شیر مادر می‌شود و افزون بر این، مادر می‌تواند در مرحله‌ی آسیب‌پذیری خواب کودک به او کمک کند و برای انتقال کودک از خواب سبک به عمیق و برعکس، به او یاری برساند.
خواب کودک، دو مرحله دارد: مرحله‌ی سبک و عمیق. در مرحله‌ی سبک، چشم، حرکت(رم) دارد، و نیمه بسته است؛ بدن پیچ و تاب می‌خورد و حرکات تنفسی کودک نامنظم است. در مرحله‌ی عمیق، بدن آرام، و تنفس منظم است و دست‌ها و پاها در دو طرف بدن رها می‌شود.
80 درصد خواب نوزادان سبک است و تا 3 سالگی، 80 درصد خواب، عمیق می‌شود، و این پدیده از الطاف الاهی است تا کودک در خواب سبک بتواند در برابر سرما، گرسنگی، گرفتگی بینی و قطع تنفس، عکس العمل نشان دهد.
کودکان، دائم از مرحله‌ی خواب سبک به عمیق و برعکس در حال تغییرند و این تغییر دائم، دفعات بیداری و در نتیجه دفعات زمان آسیب‌پذیری را بیشتر می‌کند. وجود مادر کنار کودک می‌تواند انتقال از خواب سبک به عمیق را با شیردهی یا نوازش و لالایی راحت‌تر کند و در صورت عدم حضور مادر، انتقال، به راحتی انجام نمی‌شود و کودک گریه‌های عصبی سر خواهد داد.
در مدتی که فرزند شما کنارتان می‌خوابد، در شیردهی نیمه شب و شیردهی‌های موقت، مراقب تنفس او باشید.
منبع: کتاب نسیم مهر(1)، حجت الاسلام حسین دهنوی، انتشارات خادم الرضا(علیه السلام)





1396@ - موتور جستجوی پرسش و پاسخ امین