ولایت معصومان(ع) را به ادله اربعه: کتاب، سنت، عقل و اجماع، می‌توان اثبات کرد.
اجماع علمای شیعه، بی‌نیاز از مراجعه به کلماتشان، آن‌گونه واضح است که حتی از سوی دانشمندان سایر مذاهب در آن تردید نشده است.
در مورد دلیل عقلی، برخی به قاعده «لطف» تمسک کرده و آن‌را برای اثبات این مطلب که شخص نبی یا امام معصوم زمامدار جامعه است، کافی شمرده‌اند. ولی گروهی از علما این دلیل را ناکافی دانسته و به دلیل «حکمت» تمسک جسته‌اند.
آیات فراوانی بر ثبوت ولایت نبوی دلالت دارد که شاید واضح‌ترین آنها این کریمه باشد: «النَّبِیُّ أَوْلی بِالْمُؤْمِنینَ مِنْ أَنْفُسِهِم»؛ نبی اکرم(ص) نسبت به مؤمنین از خود آنها سزاوارتر است.
روایات نیز در باب ولایت معصومان(ع)، بسیار فراوان است. از جمله آنها سخن امام صادق(ع) است که در ذیل آیه کریمه «إِنَّما وَلِیُّکُمُ اللَّهُ وَ رَسُولُهُ وَ الَّذینَ آمَنُوا الَّذینَ...» فرمود: «هر آینه مقصود آیه این است که سزاوارتر به شما و حق‌دارتر بر شما و امورتان و خودتان و اموالتان خدا و رسولش و کسانی که ایمان آوردند؛ یعنی علی(ع) و فرزندانش تا روز قیامت می‌باشند».
