قرآن، کلام نازل پروردگار متعال و کتاب زندگی است و دستور صحیح زیستن در آیات آن بیان شده است. در حقیقت، وقتی انسان قرآن تلاوت می کند، خدا با انسان صحبت می کند و انسان باید سعی کند معنی کلام خداوند را درک نماید همان طوری که خود نیز مردم را به تفکر و تدبر در آیات دعوت کرده است.[1]
اما باید دانست که تمام آیات قرآن از نظر معنی یکسان نیستند. بلکه بعضی از آیات، برای همه ی مردم در هر زمان و مکان قابل فهم است و بعضی دارای معانی عمیق هستند که فهم آنها برای خواص از مردم امکان پذیر است. قسم سوم آیاتی است که دارای معانی کاملاً عمیق است که تنها زبدگان از خواص می توانند این معانی را در ک نمایند.
قرآن مجید می فرماید: در قرآن دو دسته آیات وجود دارد؛ آیات محکمات و آیات متشابهات، ... آیات متشابه دارای تأویل است و تأویل آن را جز خدا و کسانی که از راسخون فی العلم باشند، نمی دانند.[2]
امام باقر(ع) فرمود: (پیامبر(ص) بزرگترین راسخان در علم بود و تمام آنچه را که خداوند بر او نازل کرده بود از تأویل و تنزیل قرآن می دانست. خداوند هرگز چیزی را بر او نازل نکرد که تأویل آن را بر او تعلیم نکند و او و اوصیای او همه ی اینها را می دانستند.)[3]
بنابراین کسانی که در عصر معصومین(ع) زندگی می کرده اند اگر اهل زبان قرآن (عربی) بوده و معانی قرآن را درک می کرده اند، هر کدام به اندازه ی دانش خود می توانستند مستقیماً به قرآن مراجعه کرده و از معانی قرآن بهره مند شوند، اما چون درجه ی فهم آنان در حد فهم پیامبراکرم (ص) و ائمه(ع) نبوده است، برای فهم دقیق مطالب عمیق قرآن لازم بوده است که به پیامبر و ائمه ی طاهرین(ع) مراجعه نمایند و معانی عمیق آیات و تأویل آنها و حقایق بطون قرآن را از آنان بخواهند.
پی نوشتها:
[1] . نساء، 82 ؛ محمد(ص)، 24.
[2] . نک: آل عمران، 7.
[3] . اصول کافی، ج 1، ص 213، ح 2، باب ان الراسخین فی العلم هم الائمة(ع).
منبع: http://farsi.islamquest.net
