راز عبودیت پیامبر اکرم صلّی الله علیه و آله چه بود؟

پاسخ برگرفته از بیانات امام خامنه‌ای مدظله‌العالی:

پیامبر اکرم صلّی الله علیه و آله با آن مقام و با آن شأن و عظمت، از عبادت خود غافل نمی‌شد؛ نیمه‌ی شب می‌گریست و دعا و استغفار می‌کرد. ام‌سلمه یک شب دید پیامبر نیست؛ رفت دید مشغول دعا کردن است و اشک می‌ریزد و استغفار می‌کند و عرض می‌کند: (اللّهم و لا تکلنی الی نفسی طرفة عین)(1). ام‌سلمه گریه‌اش گرفت. پیامبر از گریه‌ی او برگشت و گفت: این‌جا چه می‌کنی؟ عرض کرد: یا رسول‌الله! تو که خدای متعال این‌قدر عزیزت می‌دارد و گناهانت را آمرزیده است - (لیغفرلک الله ما تقدّم من ذنبک و ما تأخّر)(2) - چرا گریه می‌کنی و می‌گویی خدایا ما را به خودمان وانگذار؟ فرمود: (و ما یؤمننی)(3)؛ اگر از خدا غافل بشوم، چه چیزی من را نگه خواهد داشت؟ این برای ما درس است. در روز عزت، در روز ذلت، در روز سختی، در روز راحتی، در روزی که دشمن انسان را محاصره کرده است، در روزی که دشمن با همه‌ی عظمت، خودش را بر چشم و وجود انسان تحمیل می‌کند، و در همه‌ی حالات خدا را به یاد داشتن، خدا را فراموش نکردن، به خدا تکیه کردن، از خدا خواستن؛ این، آن درس بزرگ پیامبر به ماست.
رسول اکرم صلی الله علیه و آله در همه‌ی صحنه‌ها از خدا استمداد کرد، از خدا خواست و از غیر خدا نترسید و نهراسید. راز اصلی عبودیت پیامبر صلی الله علیه و آله در مقابل خدا این است؛ هیچ قدرتی را در مقابل خدا به حساب نیاوردن، از او واهمه نکردن، راه خدا را به خاطر اهوای دیگران قطع نکردن. جامعه‌ی ما با درس گرفتن از این اخلاق نبوی، باید به یک جامعه‌ی اسلامی منقلب شود.(4)

پی‌نوشت‌ها:
1 و 3. بحارالانوار، ج 14، ص 384
2. فتح: 2
4. بیانات در خطبه‌های نماز جمعه، 1370/7/5