برای روشن شدن پاسخ توجه به چند نکته ضروری است:
1. در تعالیم اهل کتاب (اعم از یهود، مسیحیت و زرتشت) بحثی با عنوان معاد جسمانی مطرح نشده است. بنابراین، آنچه که در این باره بیان می کنیم، برداشت های است که در متون دینی اهل کتاب در بارۀ اصل اعتقاد به معاد آمده است.
2. در این نوشتار سعی شده از نوشته های موجود اهل کتاب برای بیان عقایدشان استفاده شود؛ هرچند از نظر ما چون همۀ پیامبران الاهی از طرف خدای واحد مبعوث شدند، از یک دین تبلیغ می کردند و اگر اختلافی بود در اجمال و تفصیل بود. اما در حقیقتِ دین از جمله در توحید و معاد اختلافی نبوده است، اختلافات موجود ناشی از تحریفاتی است که دامنگیر بعضی از ادیان شده است.
3. برای بیان اعتقاد اهل کتاب در بارۀ جسمانی بودن معاد به بیان دیدگاه های سه دین یعنی زرتشت، یهود و مسیحیت می پردازیم:
الف. اعتقاد زرتشتیان در بارۀ معاد جسمانی
در کتاب گات ها که منسوب به خود زرتشت است، تعالیمی وجود دارد که می توان از آن اعتقاد به معاد جسمانی را استنباط کرد مانند این که، انسان پس از مرگ از پل چینود [پلی که گناهکاران نمی توانند از آن بگذرند] عبور می کند، سرانجام نیکان، بهشت و سرانجام بدکاران دوزخ خواهد بود.
نویسنده زرتشتی معاصر نیز جاودانگی روان و بقای انسان پس از مرگ، پاداش کارهای نیک و مجازات اعمال زشت، در بهشت و دوزخ و رستاخیز را از پایه ها و بنیاد دین زرتشت بر می شمارد.
ب. اعتقاد یهودیان در بارۀ معاد جسمانی
در نظر یهودیان اعتقاد به رستاخیز یکی از اصول دین و ایمان است، و انکار آن گناه بزرگ محسوب می شود. اما در بارۀ جسمانی یا روحانی بودن معاد در نظر یهود باید گفت از ظاهر مجموع گفتارشان چنین به دست می آید که یهودیان معتقد به معاد جسمانی نیستند. آنان می گویند: معاد در ابتدا جسمانی است، ولی بعد از 12 ماه جسم از بین می رود و روح باقی می ماند.
ج. اعتقاد مسیحیان در بارۀ معاد جسمانی
از مجموع آنچه در اناجیل آمده می توان گفت مسیحیان نیز معتقد به معاد هستند، و ظاهر عبارات با معاد جسمانی سازگار است.
منبع: http://farsi.islamquest.net
