بشر در زندگی اجتماعی و فردی، مرهون نعمت انتظار است و اگر از انتظار بیرون بیاید و امیدی به آینده نداشته باشد، زندگی برایش مفهومی نخواهد داشت و بی هدف و بی مقصد می‌شود.
حرکت و انتظار در کنار هم می‌باشند و از هم جدا نمی‌شوند انتظار علت حرکت و تحرک بخش است. آنچه مورد انتظار است، هر چه مقدّس‌تر و عالی‌تر باشد، انتظارش نیز ارزنده‌تر و مقدس‌تر خواهد بود و ارزش مردم را باید از انتظاری که دارند شناخت:
یکی انتظارش این است که پایان سال تحصیلی برسد، گواهی نامه و مدرکی بگیرد و به وسیلة آن کار و شغل مناسبی تهیه نماید.
یکی منتظر است وضعش رو به راه شود، تا خانواده تشکیل دهد و همسری اختیار کند و از تجرد و تنهائی خود را خلاص سازد.
اگر انتظار در این دنیا که عامل تدریج و تدرّج، تأثیر و تأثّر، فعل و انفعال، و گذشت زمان است، از بشر گرفته شود، دیگر ادامة حیات برایش بی‌لذت و بی‌معنی است.
انتظار است که زندگی را لذت بخش وبا روح و با معنی می‌سازد و شخص را به زندگی علاقه‌مند می‌نماید.
امامت و مهدویت ج 2- انتظار عامل مقاومت، آیت الله لطف الله صافی گلپایگانی
