افسرده
افسردگی عبارت است از هر گونه حالات و رفتار نابهنجار که برای خود فرد و دیگران آزار دهنده باشد .
با سلام
چگونه میتوان پس از یک شکست عشقی سخت ، از فکر عشق قبلی درآمد و از این حالت افسرده خارج شد؟؟؟
دکتر اینقدر اوضاعم داغونه میخوام برم یه جا و ساعتها بخاطر عشق از دست رفته ام گریه کنم!
سلام دوست عزیز غم یکی از هیجانات منفی ما آدمیان است. غم وقتی بر ما مستولی می شود که چیزی را از دست می دهیم. از دست دادن پدر و مادر غم افزاست. از دست دادن کسی که عاشق او هستیم هم همینطور است. شما بایستی به احساس خود احترام بگذارید. کار خوبی می کنید که می خواهید گریه کنید. اگر گریه نکنید نمی توانید بار این غم را سبک کنید. از قضا بهترین راه کنار آمدن با عشق از دست رفته همین گریه کردن است. چند روزی را گریه کنید و هر بار تصور یا خیال عشق از دست رفته سراغتان آمد، بدون هیچ قضاوت و تنشی چشمانتان را ببنید و با آن خیال مدتی را سر کنید. در این زمانها تنها این خیال و تصور را مانند یک فیلم سینمایی تماشا کنید. اگر اشکها بی اختیار سرازیر شد، بگذارید صورتتان خیس شود. پیروز باشید
سلام دوست عزیز غم یکی از هیجانات منفی ما آدمیان است. غم وقتی بر ما مستولی می شود که چیزی را از دست می دهیم. از دست دادن پدر و مادر غم افزاست. از دست دادن کسی که عاشق او هستیم هم همینطور است. شما بایستی به احساس خود احترام بگذارید. کار خوبی می کنید که می خواهید گریه کنید. اگر گریه نکنید نمی توانید بار این غم را سبک کنید. از قضا بهترین راه کنار آمدن با عشق از دست رفته همین گریه کردن است. چند روزی را گریه کنید و هر بار تصور یا خیال عشق از دست رفته سراغتان آمد، بدون هیچ قضاوت و تنشی چشمانتان را ببنید و با آن خیال مدتی را سر کنید. در این زمانها تنها این خیال و تصور را مانند یک فیلم سینمایی تماشا کنید. اگر اشکها بی اختیار سرازیر شد، بگذارید صورتتان خیس شود. پیروز باشید
عنوان سوال:
با سلام
با سلام
چگونه میتوان پس از یک شکست عشقی سخت ، از فکر عشق قبلی درآمد و از این حالت افسرده خارج شد؟؟؟
دکتر اینقدر اوضاعم داغونه میخوام برم یه جا و ساعتها بخاطر عشق از دست رفته ام گریه کنم!
پاسخ:
سلام دوست عزیز غم یکی از هیجانات منفی ما آدمیان است. غم وقتی بر ما مستولی می شود که چیزی را از دست می دهیم. از دست دادن پدر و مادر غم افزاست. از دست دادن کسی که عاشق او هستیم هم همینطور است. شما بایستی به احساس خود احترام بگذارید. کار خوبی می کنید که می خواهید گریه کنید. اگر گریه نکنید نمی توانید بار این غم را سبک کنید. از قضا بهترین راه کنار آمدن با عشق از دست رفته همین گریه کردن است. چند روزی را گریه کنید و هر بار تصور یا خیال عشق از دست رفته سراغتان آمد، بدون هیچ قضاوت و تنشی چشمانتان را ببنید و با آن خیال مدتی را سر کنید. در این زمانها تنها این خیال و تصور را مانند یک فیلم سینمایی تماشا کنید. اگر اشکها بی اختیار سرازیر شد، بگذارید صورتتان خیس شود. پیروز باشید
- [سایر] با سلام. دانشجویی هستم که بعد از اتمام امتحانات حالتی به من دست داد که انگار دارم خواب می بینم. دچار حالت نگرانی و بی حالی شدم و بدون دلیل گریه می کردم . البته کمی از قبل بهتر هستم. گاهی احساس می کنم قلبم درد می کند و هنوز هم حالت نگرانی را دارم نمی دانم چکار کنم.آیا نیاز یه مراجعه حضوری به پزشک را دارم؟
- [سایر] سلام بنده حدود 8 سال معده درد دارم و طی این سال ها وزن زیادی از دست دادم و بسیار لاغر هستم.وزن بنده 55 و قد 180 .معده درد بنده طوری است که در هر حالت دارای تهوع هستم و نمیتوانم غذا کافی بخورم به چندین دکتر متخصص گوارش مراجعه کردم اما هیچ تاثیری در من نداشت.همیشه دارای استرس هستم و در جمع و یا بیرون از خانه نمیتوانم غذا بخورم واین مرا خیلی ازار می‌دهد.گاهی وقت ها به افراد دور و برم حسرت میخورم وگاهی وقت ارزوی مرگ میکنم-اگه امکانش وجود داره منو راهنمایی کنید و یه راهکار پیش روم بذارید من خیلی شرایط بحرانی دارم
- [سایر] سلام. خسته نباشید<br />بنده در حال سپری کردن دوران پس از شکست عشقی هستم.<br />حدود 3-4 ماه میگذره. وابستگیم کم شده. دیگه حس چندانی وجود نداره. تمایل و امید منطقی به بازگشتش ندارم. چون همه راه ها رو امتحان کردم. و حتی به یادش که می افتم حس تنفر بهم دست میده.<br />اما خب, شدیدا نیاز به یه جایگزین واسه مسائل عاطفی رو حس میکنم.<br />نیاز به یه همراه. و کسی که بودنش مانع بشه حسرت گذشته رو بخورم. میترسم واسه ازدواج اقدام کنم. از این که نتونم کاملا گذشته رو پشت سر بذارم. یا اینکه بعد از مدتی 2باره حسی نسبت به اون درونم زنده بشه...<br />از طرفی تنهایی هم بهم فشار میاره.( رابطه در حد آشنایی "پنهانی"واسه ازدواج بود. مدت 2.5 سال. و تا حد زیادی عاطفی.)<br />ممنون میشم در این مورد راهنمایی کنید.
- [سایر] سلام خانم کهتری من یه مشکلی دارم و میخام خیلی خودمونی مشکلم رو بگم راستش نمیدونم از کجا شروع کنم حدود 2 سال پیش که من با نت اشنا شدم کم کم با شبکه های اجتمایی و چت روم ها اشنا شدم من ساعت های متوالی وقت خودم رو صرف ارتباط با کسانی میکردم که حتی صداشونو نشنیده بودم بعد مدتی وابسته شدم طوری که تو دنیای وواقعی هم فکرم پیش اونا بود تو این مدت با یه نفر اشنا شدم یه دختر 24 ساله - رشته حقوق- اون فرد افسرده ای بود کم کم با هم درد و دل میکردیم حرفامونو به هم میزدیم با هم دوست شده بودیم حدود 6 ماه بود که با هم با واتس اپ و لاین در ارتباط بودیم دیگه خودتون میدونید از این رابطه های مسخره و ... یه مدت که گذشت من بهش وابسته شدم یعنی الان هم هستم خیلی وابسته خیلی حس میکنم نمیتونم بدون اون زندگی کنم من خیلی با اون مهربون بودم وقتی ناراحت بود ارومش میکردم ولی اون دلمو شکست حالم خیلی بده هنوزم وقتی یادم میاد شبا گریه میکنم بهش زنگ میزنم میگه به من زنگ نزن من به اون خیلی نزدیک بودم... و اون به من ... هنوزم گریه میکنم میدونین ؟ نمیتونم درس بخونم نمیتونم به زندگی ادامه بدم ... حس میکنم اونو کم دارم تو زندگیم ولی حالم بهم میخوره که برم التماس کنم میدونی 10 بار هم بیشتر التماسش کردم میدونی هر شب گریه میکنم میدونی دیگه خودم از خودمم خجالت میکشم حالم از خودم بهم میخوره حالم از همچی بهم میخوره نمیدونم چیکار کنم هنوزم به برگشت پیش اون فکر میکنم چرا ادما یهو اینقدر نامرد میشن ؟ چرا میگن تا اخرش هستیم ولی درست همون لحظه که بهشون نیاز داری ولت میکنن میرن خیلی تنها شدم خیلی خیلی بغض گلومو گرفته... من ارزشم خیلی بالا تر از این حرفا بود ولی ... اون اون ...... نمیدونم چی بگم فقط میخام کمکم کنین بتونم دوباره به زندگی برگردم مرسی ...............
- [سایر] سلام نمیدونم چرا وقتی تصمیم میگیرم کاری بکنم خستگی شدید بر من مسلط میشه بطوری که شروع اون کار برایم سخت میشه و حتی وقتی شروع میکنم خیلی سریع خسته میشم و بقیه اون کار رو رها میکنم و درحالی که تصمیم به ادامه اون کار دارم برای سالها اون کار معلق میمونه و انجام نمیشه و یادم میره و یا وقتی میخوام برم یه کاری بکنم تصمیم میگیرم که برم دنبالش مثلا برم حموم ناخوداگاه میرم غذا میخورم !!! همیشه کار خودم رو کم اهمیت و ناقص میبینم در حالی که ادم های موفقی رو (مثلا در محیط کار ) میبینم که بشدت از عملکرد من تعجب می کنند و من رو هوشمند با عملکرد بسیار عالی میدونند و خیلی من رو مورد تحسین قرار میدند درحالی که مثلا افراد نزدیک مثل رئیس مستقیم و یا پدرو مادرم و برادر و خواهرم من رو دستکم می گیرند و اکثرا با تحقیر یا توهینشون مواجه میشم و خودم هم خودم رو قبول ندارم و خودم رو ناقص میدونم و تحسین افراد دور رو تعارف میپندارم. طی این سالها بدبیاری زیادی داشتم که مقصر اون افراد دیگه ای بودند که بخاطر انجام ندادن وظایفشون من رو به بدبختی های زیادی دچار کردند ولی گاهگاهی توی دلم می گم که خودم میتونستم از کم کاری اونها جلوگیری کنم! ممنون میشم که من رو راهنمایی کنید
- [سایر] سلام آقای مرادی. 1-واسه اولین بار میخوام برم زیارت امام رضا (علیه السلام)23 سالمه اما تعجب نکنید که تا حالا نرفتم.از همین حالا لحظه شماری میکنم برای رسیدن به حرم. 2-یه حاجتی دارم که میخوام از امام رضا کمک بخوام تو برآورده شدنش امانمیدونم چطوری باید دعا کنم و حاجتم رو بخوام. 3-قبلاً بعد از نماز دعا می کردم برای هرکسی که به ذهنم میومد،واسه خودم خدا رو شکر میکردم که همه چیز به من داده واسه خودمم یه چیزایی میخواستم اما شاید خیلی مهم نبودن هرچند همین چیزایی که الان دارم مطمئنم از لطف خداو دعاهایی هستش که وقتی برآورده میشن یادمون میره که یه روزی آرزومون بوده. 4-الان یه حاجتی دارم که مثل بقیه آدما دوست دارم برآورده بشه اما وقتی دعا میکنم از خدا خجالت میکشم فکر میکنم شاید دارم بخاطر حاجت خودم واسه بقیه هم دعا میکنم. 5-حاجتم منطقی و دور از دسترس نیست اما همیشه نگرانم واسه برآورده نشدنش. 6-لطفاًیه ذکری بهم یاد بدید که وقتی نگران میشم کمکم کنه و بهم امیدواری بده. ببخشید که طولانی شد. درپناه حق باشید.
- [سایر] سلامی دوباره.کاش منم ارامش شما را داشتم زندگی بدون ارامش خیلی سخته.تقریبا تو این 2ماه که به سایتتون میام همه ای پیاما وجواباشونا خوندم.خیلی با ارامش ومنطقی با مسائل برخورد میکنین.خیلی وقته دیگه هیچی برام مهم نیست دیگه هیچی شادم نمیکنه همش میخوام یه جای باشم که هیچکسی به غیر من نباشه تنهای تنها .دیگه نه روحیه دارم حرف بزنم بگم بخندم نه میخوام حتی از خونه برم بیرون.نسبت به همه چیز بی تفاوت شدم نه درسم برام مهمه نه آیندم با تمام وجودم حس میکنم هیچ دلیلی برای زندگی برای شاد بودن ندارم.از این همه بی انگیزه بودن خودم خسته شدم.سعی کردم به فکر درسام باشم ولی بعد از 2روز میگم آخرش که چی .درسم بخونی هیچی عوض نمیشه حتی امرروز امتحاناما خراب کردم.وقتی بقیه را میبینم که شاد هستن که با روحیه ای تمام درس میخونن ومعدل بالا میارن نسبت به خودم حس بدی پیدا میکنم.از خودم میپرسم خدایا یعنی من اینقدر بی لیاقتم که حتی حق ندارم مثل ادما باشم.البته خیلی وقته به این نتیجه رسیدم که لیاقت هیچی را ندارم ولی نمیدونم چطوری لیاقت پیدا کردم که انسان افریده شم کاش این لیاقتم نداشتم.به خدا دیگه از این همه فکروخیال ازاینهمه سوال بی جواب خسته شدم میخوام مثل بقیه بخندم همین.بهترین سالای زندگیم با این گذشته که میخوام مثل بقیه باشم.بهترین شبای عمرم با گریه ودردودل کردن با خدا گذشته وهمیشه مطمئن بودم که یه روزی جوابما میده با تمام وجودم ایمان داشتم که جوابما میده25 ساله منتظره جوابشم .ولی الان حتی شک دارم که منا میبینه.خیلی سخته همه ای جونی تا با مسالی بگذرونی که نتونی جوابی براشون پیدا کنی بعد چشمتا باز کنی وببینی که تنها کسی که فکر میکردی دوست داره وبه خاطرش از خیلی از گناهات دست کشیدی وبا تمام وجود صداش کردی همه ای حرفاتا به اون زدی همه ای گریه هاتا پیش اون کردی کسی که تنها سنگ صبورت بود کسی که هرجا ودر هر شرایطی صداش کردم وقتی شاد بودم وقتی ناراحت بودم وقتی تنها بودم وقتی تو جمع بودم وقتی شب قدر بود وقتی لیل الرغائب بود وقتی شب جمعه بود وقتی ماه رجب بود وقتی ماه شعبان بود وقتی ولادت ائمه بود وقتی شهادت بود وقتی صبح بود.اونوقت بعد از 25 سال ببینی تنهای. تنهای تنهادلم خیلی از خدا شکست واقعا من جزءادمام همونای که خدا گفته از رگ گردنم بهشون نزدیکترم از مادر براشون مهربونترم براشون رحمانم رحیمم رئوفم غفورم ودودم شک دارم که از اونا باشم والا این وضعیتم نبود.واقعا عذر میخوام ولی حتی شما هم نمیتونید درک کنید که ادمای در شرایط من با چه وضعیتی زندگی میکنن.حرفام نیمه کاره موند باید برم .فعلا خداحافظ وخسته نباشید.
- [سایر] سلام من یه پسر 21 ساله ام با وضع مادی نه چندان خوب ،دانشجو یه دانشگاه خوب و یه رشته خوب با قیافه ی متوسط که از 17 سالگی به دختر عمه 15 ساله م با وضع مالی متوسط رو به بالا با قیافه ی قشنگ علاقه پیدا کردم(اون موقع بچه بودم و بی جنبه ،شاید اصلا عشق نبود) ،یه با بهش یه اس عاشقانه دادم اونم گفت اگه عاشق شدی بهم بگو، منم اولش دروغ گفتم که دوسش ندارم ولی بعد چند روز بهش اس دادم و گفتم که دوسش دارم و اون چند روزی باهام خوب بود ولی بعد چند وقت گفت که دوسم نداره و دیگه باهم حرف نزدیم و من دانشگاه قبول شدم و کلا هر چند ماه یه بار همو می بینیم و در حد یه سلام باهم حرف می زنیم و تو این چهار سال هیچ وقت خونشون نرفتم یا بهش نگاه نکردم(دلم واسش تنگ شده؛کاش میشد یه بار دیگه مثل بچه گیمون با هم بخندیم و فقط یه بار نگاش کنم به خدا فقط یه بار،اما نمی تونم ،میترسم چشمون به چشم هم بیفته)ولی وقتی از خوابگاه میرم خونه(هر ترم فقط یه بار میرم) هردو هفته یه بار میاد خونمون (نه بخاطر من کلا زیاد میان خونه ما)....آخه خدایی مگه من چه گناهی کردم که اینجوری عذابم میده خوب اگه دوسم نداره چرا اینقد میاد ومیره ،من فقط باید به عکش نگاه کنم وقتی خودش جلو روم نشسته و نمی تونم نگاش کنم...من نمی تونم برم خواستگاریش آخه نه سربازی رفتم و نه وضع مالی خوبی دارم ..اگه شما کسی رو دوس نداشته باشین اینجوری می کنید؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟ تو رو خدا کمکم کنید.
- [سایر] با سلام من خیلی وسواس فکری دارم، مثلاً امروز موقع رانندگی تو خیابان کنار یه عده رد می شدم که ناگهان یکیشون دستشو برد بالا و داد زد آهای... من ترسیدم فکر کردم بهش زدم تو آینه نگاه کردم و برگشتم دیدم هنوز دستش به علامت اعتراض من بالاست و کسی نیافتاده. ولی من تقاطع را دور زدم برگشتم به خیال اینکه تصادف کرده. دیدم کسی نیست از صبح تا حالا میخوام به پلیس مراجعه کنم که آیا کسی اونجا تصادف کرده یا نه. این فکر که ولم میکنه که یک فکر منفی دیگه مثل اینکه نکنه ایمیل به دوستام حاوی عکس های خانوادگیمم شده و یا.... متأهل دو تا دختر 7 و 11 ساله دارم شوهرم کارمند تحصیل کرده از خانواده های مذهبی و متوسط به پائین ، شوهرم یه کم ایراد می گیره و سخت گیره ، کاملاً دوستم داره ولی زودرنج و زود عصبانی میشه، کمی هم بخاطر دوست نداشتن شغلش افسرده گی داره ترا خدا راهنماییم کنید. نمیتونم هزینه مشاوره روانشناسی رو بپردازم.
- [سایر] سلام. خسته نباشید. من حدودا 11 ماهه که با مردی که 14 سال از خودم بزرگتره آشنا شدم و تقریبا یک علاقه زیادی نسبت به هم پیدا کردیم.من 24 ساله و اون38سالشه. شهر محل زندگی مون هم فرق میکنه.مادر من خیلی مخالفت میکنه.فقط بخاطر سنش.اما از لحاظ انسان بودن خداشناسی شغل و درآمد خوب و خانه و ماشین همه چیز دارد و از نوع خوب هم دارد.و بسیار هم میگوید که مرا دوست دارد و عاشق من است . فشار مادرم انقدر زیاد است که نه میتونم دلش رو بشکنم نه با خواسته اش موافقت کنم . به هیچ وجه هم مادرم اخلاق و عقیده اش عوض نمیشه.میگه اون فردا پیر میشه و تو جوونتر.ولی این مسئله واسه من حل شده است . من خیلی به خانوادم وابسته هستم و اصلا یه جوری شده که میترسم ازدواج کنم مادرم و پدرم تنها بشن . یعنی مادرم بدش هم نمیاد که من تو خونه بمونم . انقدر مخالفت میکنه با همه خواستگارها که دیگه منم خسته شدم و تمایلی به ازدواج ندارم . چون مادرم واقعا رفتاری از خودش نشون میده که آدم از زندگیش سیر میشه . واسه همه خواستگارهام که بجز ایشون هستند ایرادهای زیادی میگیره و همیشه مرغ همسایه غازه . خیلی ازش خواستم که با یک روانشناس صحبت کنه ولی بد برداشت میکنه. خیلی قرآن میخونم و سعی میکنم آرامش خودمو حفظ کنم ولی نمیشه . اصلا اعتماد به نفس ندارم . همیشه استرس دارم . همیشه افسرده و غمگینم و گریه میکنم . علاقه ای هم به این دنیا و قشنگیاش ندارم یعنی یه جورایی مردم دیگه . در ضمن مادر من تقریبا با همه اعضای خونه مشکل داره . با پدرم از بدو ازدواج دچار مشکل بوده و بدون عشق و علاقه ازدواج کرده . پدرم هم از مادرم بزرگتره حدود15 سال . مادرم فکر میکنه که زندگی منم قراره اینجوری بشه . اصلا نمیتونه خوشبختی رو احساس کنه . با اینکه پدرم زیاد هم آدم بدی نیست . فقط کمی اخلاقش تنده. نمیدونم میتونید کمکم کنید یا نه فقط گفتم حرفمو بگم بلکه خالی بشم . ازتون ممنونم .
مسئله مرتبط یافت نشد