چرا به امام رضا (علیه السلام)ضامن آهو می گویند ؟ داستانش چیست؟

ضامن آهو از القاب امام رضا(ع) که برگرفته از داستان معروفی نزد عامه شیعیان است. بر اساس این داستان، امام رضا(ع) آهویی که در دام یک شکارچی اسیر شده بود را ضمانت می‌کند تا آهو برود، به فرزندش شیر بدهد و برگردد. این ماجرا بدین صورت، در منابع روایی درباره امام رضا(ع) نیامده؛ بلکه درباره پیامبر(ص) و دیگر امامان نقل شده است؛ با این حال، تنها امام رضا به ضامن آهو شهرت یافته است تا آنجا که در مناطقی چون ایران و شبه قاره هند، امام رضا به امام ضامن و ضامن آهو مشهور است. ماجرای مشهورِ ضمانت آهو توسط امام رضا، ترکیبی از چند داستان و روایت مختلف باشد؛ چراکه در منابع، گزارش‌هایی درباره پناهنده شدن آهو به حرم امام رضا(ع) وجود دارد.

علی بن موسی بن جعفر معروف به امام رضا (۱۴۸–۲۰۳ق) هشتمین امام شیعه اثناعشری. امام رضا ۲۰ سال امامت را بر عهده داشت. مأمون عباسی او را به اجبار به خراسان آورد و به اکراه، ولیعهد خویش کرد. آن حضرت در طوس به دست مأمون شهادت رسید.

آن که ضمانت کسی را در اموال کند ضامن (ضمین) [۱] نامیده می شود، همین ضمانت اگر در امور بدنی باشد از آن تعبیر به کفیل و کفالت می‌شود.

رضا یکی از درجات و مقام‌های بالای معنوی است که در علم اخلاق دارای جایگاه ویژه ای می باشد.

آهو نام حیوانی است که به همین نام معروف است. به آهو ظبی و غزال نیز گفته می شود و از آن به مناسبت در باب‌هایى مانند حج و صید و ذباحه بحث شده است.

عُیونُ أخْبارِ الرّضا(ع) کتابی حدیثی درباره زندگی، آثار و روایات امام علی بن موسی الرضا(ع) نوشته شیخ صدوق (متوفای ۳۸۱) عالم دینی شیعه امامیه. احادیث این کتاب در ۶۹ باب تنظیم شده است که بخشی از آنها گفته‌های خود امام رضا(ع) است و بخشی دیگر احادیثی است که او از امامان پیش از خود، روایت کرده‌ است. عیون اخبار الرضا موضوع واحدی ندارد و به همین سبب در موضوعات مختلفی چون فقهی، اخلاقی ، سیره و کلام از منابع مهم شیعه به شمار می‌رود و در میان علمای شیعه به عیون الأخبار نیز شهرت دارد.

ابومنصور ممکن است اسم یا کنیه برای اشخاص ذیل باشد: • ابو منصور احمد بن علی بن ابی طالب طبرسی، از علمای قرن ششم هجری و معاصر امین‌الاسلام طبرسی• ابومنصور حسن بن یوسف حلی، ملقب به علامه حلی و علامه (علی الاطلاق) از علمای بزرگ شیعه• ابومنصور جوالیقی، جَوالیقی‌، ابومنصور موهوب‌ بن‌ احمد، ادیب، لغوی ‌و نحوی بغدادی قرن ‌ششم‌• ابو منصور حسن بن زین الدین، و منصور حسن بن زین‌الدین، فرزند شهید ثانی، معروف به صاحب معالم• ابو منصور عبد الملک ثعالبی نیشابوری، ثعالبی، عبدالملک بن محمد، کنیه‌اش ابومنصور، ادیب، شاعر، لغوی و کاتب• ابومنصور ابن‌فقیه، اِبْن‌ِ فَقیه‌، ابومنصور فخرالدین‌ عبدالواحد بن‌ ابراهیم‌ (۵۶۱ - ۶۳۶ق‌/ ۱۱۶۶-۱۲۳۹م‌)، محدث‌ و شاعر بغدادی• ابومنصور اصفهانی، اَبومَنْصورِ اِصْفَهانی، مَعْمَر بن احمد بن محمد بن زیاد، صوفی و محدث حنبلی اصفهانی در سده ۴ و اوایل سده ۵ ق• ابومنصور بروی، بَرَوی، ابومنصور، فقیه شافعی قرن ششم و عالم در کلام و جدل• ابومنصور بزرجمهر، ابومنصور قسیم بن ابراهیم، ملقب به بزرجمهر، از شاعران و امیران عهد سبکتکین، محمود و مسعود غزنوی• ابومنصور بغدادی، بَغْدادی، ابومنصور عبدالقاهر تمیمی‌ بغدادی د ۲۹ق‌/۰۳۷م‌، ملقب‌ به‌ «استاد»، متکلم‌، فقیه‌ و ریاضی‌دان‌• ابومنصور عجلی، ابومَنْصورِ عِجْلی، ملقب به کِسف، از غالیان مشهور شیعی در اوایل سده ۲ق/۸م

عبدالرزاق ممکن است اسم برای اشخاص ذیل باشد: • عبدالرزاق لاهیجی، متخلص به فیاض، یکی از برجسته ترین متکلمان مسلمان و شیعه• حاجی عبدالرزاق، معروف به اندری، از علمای مجاهد افغانستان در قرن سیزدهم و چهاردهم هجری• سید عبدالرزاق موسوی مقرم، از علمای شیعه در قرن چهاردهم هجری قمری• عبدالرزاق بغایری، از پیشگامان معاصر فن نقشه‌برداری و علم جغرافیا در ایران• عبدالرزاق بن حسن بیطار، عالم دینی، ادیب و مورخ سوری• عبدالرزاق بیگ دنبلی، متخلص به «مفتون»، از شعرا و فضلا و نویسندگان قرن سیزدهم• عبدالرزاق رانکوئی گیلانی، عالم امامی قرن یازدهم• عبدالرزاق سمرقندی، شیخ خانقاه شاهرخ در دوره گورکانی

سگ شکارى از جمله سگ هایی است که آموزش می دهند تا از آن برای شکار استفاده شود.

ابومنصور ممکن است اسم یا کنیه برای اشخاص ذیل باشد: • ابو منصور احمد بن علی بن ابی طالب طبرسی، از علمای قرن ششم هجری و معاصر امین‌الاسلام طبرسی• ابومنصور حسن بن یوسف حلی، ملقب به علامه حلی و علامه (علی الاطلاق) از علمای بزرگ شیعه• ابومنصور جوالیقی، جَوالیقی‌، ابومنصور موهوب‌ بن‌ احمد، ادیب، لغوی ‌و نحوی بغدادی قرن ‌ششم‌• ابو منصور حسن بن زین الدین، و منصور حسن بن زین‌الدین، فرزند شهید ثانی، معروف به صاحب معالم• ابو منصور عبد الملک ثعالبی نیشابوری، ثعالبی، عبدالملک بن محمد، کنیه‌اش ابومنصور، ادیب، شاعر، لغوی و کاتب• ابومنصور ابن‌فقیه، اِبْن‌ِ فَقیه‌، ابومنصور فخرالدین‌ عبدالواحد بن‌ ابراهیم‌ (۵۶۱ - ۶۳۶ق‌/ ۱۱۶۶-۱۲۳۹م‌)، محدث‌ و شاعر بغدادی• ابومنصور اصفهانی، اَبومَنْصورِ اِصْفَهانی، مَعْمَر بن احمد بن محمد بن زیاد، صوفی و محدث حنبلی اصفهانی در سده ۴ و اوایل سده ۵ ق• ابومنصور بروی، بَرَوی، ابومنصور، فقیه شافعی قرن ششم و عالم در کلام و جدل• ابومنصور بزرجمهر، ابومنصور قسیم بن ابراهیم، ملقب به بزرجمهر، از شاعران و امیران عهد سبکتکین، محمود و مسعود غزنوی• ابومنصور بغدادی، بَغْدادی، ابومنصور عبدالقاهر تمیمی‌ بغدادی د ۲۹ق‌/۰۳۷م‌، ملقب‌ به‌ «استاد»، متکلم‌، فقیه‌ و ریاضی‌دان‌• ابومنصور عجلی، ابومَنْصورِ عِجْلی، ملقب به کِسف، از غالیان مشهور شیعی در اوایل سده ۲ق/۸م

علی بن موسی بن جعفر معروف به امام رضا (۱۴۸–۲۰۳ق) هشتمین امام شیعه اثناعشری. امام رضا ۲۰ سال امامت را بر عهده داشت. مأمون عباسی او را به اجبار به خراسان آورد و به اکراه، ولیعهد خویش کرد. آن حضرت در طوس به دست مأمون شهادت رسید.

پنج شنبه ششمین روز هفته در تقویم هجری شمسی است. در روایاتی از پیامبر(ص) و امامان معصوم(ع) ، پنج‌شنبه، روز مبارک و مهمی دانسته شده است. خواندن برخی دعاها، زیارت امام حسن عسکری(ع) و کوتاه‌کردن ناخن از جمله مستحبات این روز است. مسلمانان در این روز به زیارت اهل قبور می‌روند.

الأمالی للشیخ الصدوق، کتابی به زبان عربی، تألیف شیخ صدوق (حدود ۳۰۶-۳۸۱ق)، متکلم، ادیب، فقیه و حدیث‌شناس برجسته امامیه در سده چهارم هجری که از جلسه‌های متعددی که شیخ صدوق هفته‌ای دو روز در روزهای سه شنبه و جمعه از ۱۸ رجب سال ۳۶۷ هجری تا روز ۱۱ شعبان سال ۳۶۸ هجری در مشهد املاء نموده و شاگردان ایشان نوشته‌اند، تشکیل شده است.

ابوجعفر ممکن است اسم برای اشخاص ذیل باشد: • ابو جعفر محمدباقر، امام باقر (علیه‌السلام)، امام پنجم از ائمّه اثناعشر و یکی از چهارده معصوم• ابو جعفر ثانی، امام جواد (علیه‌السلام)، امام‌نهم‌ از امامان‌ دوازده‌گانه ‌و یکی ‌از چهارده معصوم• ابوجعفر ابن‌حبیب، اِبْن‌ِ حَبیب‌، ابوجعفر محمد (د ۲۴۵ق‌/۸۵۹م‌)، مورخ‌، نحوی‌ و لغوی‌، بغدادی• ابو جعفر احمد بن محمد بن عیسی بن عبدالله اشعری قمی، از راویان بزرگ شیعه در قرن سوم هجری و از یاران ائمه (علیهم‌السلام)• ابوجعفر بانویه، بانویه، ابو جعفر احمد بن محمد بن لیث بن فَرقَد بن سُلَیْم بن ماهان، دانشمند و حکیم و فرمانروای سیستان• ابوجعفر حداد، از مشایخ بزرگ صوفیه در سده ۳ق/ ۹م• ابو جعفر محمد بن حسن طوسی، محمد‌ بن حسن‌ بن علی، ملقّب به شیخ الطائفه، کنیه‌اش ابوجعفر، فقیه، محدّث و متکلم امامی قرن پنجم• ابو جعفر محمد بن علی بن بابویه، ملقب‌ به‌ شیخ‌ صدوق‌ (ح‌ ۳۰۵-۳۸۱ق‌/ح‌۹۱۷-۹۹۱م‌)، محدث‌ و فقیه‌ بزرگ‌ شیعه امامیه‌• ابو جعفر منصور عباسی، از خلفای بنی عباس• ابوجعفر ابن‌باذش، احمد بن‌ علی‌ انصاری‌ (۴۹۱-۵۴۲ق‌/ ۱۰۹۸-۱۱۴۷م‌)، خطیب‌، مقری‌، محدث‌ و نحوی• ابوجعفر ابن‌زبیر، اِبْن‌ِ‌زُبَيْر، ابوجعفر احمد بن‌ ابراهیم‌ ثقفی‌، محدث‌، نحوی‌، قاری، مفسر، ادیب و مورخ اندلسی‌ معاصر نصریان‌ غرناطه‌• ابوجعفر اسکافی، اِسْکافی‌، ابوجعفر محمد بن‌ عبدالله‌، متکلم‌ پر آوازه‌ و تشیع‌گرای‌ مکتب‌ معتزله بغداد (د ۲۴۰ق‌/۸۵۴م‌)• محمد بن حسین برجلانی، ابوجعفر محمد بن حسین معروف به ابوالشیخ، صوفی، زاهد و محدث قرون دوم و سوم• ابوجعفر بلوی، بَلَوی‌، ابوجعفر احمد بن‌ علی‌، نویسنده‌ و دانشمند اندلسی‌ قرن‌ و ۰ق‌/۵ و ۶م‌• ابوجعفر بیکندی، بِیْکَنْدی، ابو جعفر محمد بن احمد بخاری حنفی (۳۹۲ یا ۳۹۴-۴۸۲ق/۱۰۰۲یا ۱۰۰۴-۱۰۸۹م)، محدث ، فقیه و متکلم معتزلی• ابوجعفر محمد بن حسن بن فروخ صفار قمی، از یاران امام حسن عسکری (علیه‌السلام) و از چهره‌های سرشناس یاران ائمه (علیهم‌السلام) و راویان حدیث

ابونصر ممکن است اسم یا کنیه برای اشخاص ذیل باشد: • ابونصر ابن‌صباغ، از فقهای بزرگ اهل سنت• ابونصر ابن‌عربشاه، اِبْن‌ِ عَرَبْشاه‌، ابونصر هبةالله‌ عبدالوهاب‌ بن‌ احمد حاج‌ طرخانی‌، ملقب‌ به‌ تاج‌الدین‌، فقیه‌ و ادیب‌ حنفی‌• ابونصر باهلی، باهلی، ابونصر احمد بن حاتم، ادیب و لغوی عرب• ابو نصر برسبای، بَرْسْبای، ملک اشرف (سیف الدین) ابوالنّصر، از ممالیک (بُرجیه) مصر (حک: ۸۲۵ ـ۸۴۱)• ابو نصر سراج، ابو نصر، عبدالله بن علی سراج طوسی، ملقب به طاووس الفقراء، از فقهای صوفیان در قرن چهارم هجری• ابو نصر فارابی، ابونصر محمد بن طرحان فارابی مشهور به معلم ثانی، از دانشمندان و فلاسفه بزرگ اسلامی• ابونصر اسماعیل بن حماد جوهری، ابونصر اسماعیل بن حمّاد جوهری، ادیب و لغوی ایرانی قرن چهارم و مؤلف صحاح اللغه• ابونصر حسن بن فضل طبرسی، طبرسی، ابونصر حسن بن فضل، ملقب به رضی‌الدین، فقیه، از بزرگان علمای امامیه، محدّث ثقه در قرن ششم• ابونصر فتح موصلی، فتح موصلی، ابونصر، محدّث و صوفی قرن دوم و سوم• ابونصر مروزی، بِشر حافی، مکنّی به ابونصر مَروزی، عارف، محدث و فقیه

اعتقاد به معنی باور قلبی داشتن است. از این عنوان به مناسبت در باب های طهارت و زکات و نیز در اصول فقه سخن رفته است.

داستان، تصویری عینی از چشم‌انداز و برداشت نویسنده از زندگی است.

ديوار بنايي عمودي از سنگ يا مانند آن است .

رابطه، از اصطلاحات علم منطق بوده و عامل پیوند موضوع و محمول، و مقدم و تالی می‌باشد.

ضروری به دو معنای بدیهی، لازم و هر آنچه چاره‌ای از آن نیست. ضروری به معنای نخست، مقابل نظری در کلمات فقها با اضافه به دین و مذهب به کار رفته است. [۱] [۲] [۳]

توسّل، واسطه قرار دادن امور خیر و افراد صالح مقرب درگاه الاهی برای بر آورده شدن درخواست و اجابت دعاست.

در این که حقیقت معجزه چیست حرف و حدیث های فراوانی مطرح شده است و جای بحث‌های فراوان دیگری نیز هست.

سوره واقعه، سوره‌ پنجاه و ششم قرآن بوده و در مکه نازل شده است.

در این نوشتار به مقوله جرح و تعدیل پرداخته می‌شود؛ یعنی به وسیله‌ چه الفاظی می‌توان وثاقت راوی را سنجید و آن را به دست آورد و چه نشانه‌هایی وجود دارد كه اگر بر راوی منطبق باشد، دلیل بر وثاقت او خواهد بود؟

زیارت، عملی عبادی است به معنای حضور در پیشگاه پیشوایان دینی یا نزد قبور آنان یا دیدار از مکانی مقدس یا محترم برای اظهار ارادت و احترام و کسب فیض معنوی. زیارت همواره از اعمال پسندیده اسلام بوده و در طول تاریخ، مسلمانان به آن عنایت و اهتمام داشته‌اند. این عمل عبادی، نزد شیعیان جایگاهی ویژه و اثرات معنوی و ثواب بسیاری دارد. به دلیل جایگاه مهم زیارت در فرهنگ شیعه، این عمل، از ویژگی‌ها و نمادهای شیعیان به شمار می‌رود.

تبرّی، یا برائت به معنای دوری جستن از دشمنان خدا و دشمنان اولیای دین، اصطلاحی کلامی و از آموزه‌های اعتقادی و رفتاری دینی، به ویژه نزد شیعیان و برخی دیگر از فرقه‌های اسلامی. این اصطلاح ریشه در قرآن کریم داشته و در ۲۰ سوره قرآن مطرح شده است.

سنی:

خبر، اصطلاحی در علوم حدیث که در موارد فراوانی مترادف اصطلاح حدیث است، ولی برخی خبر را دارای معنایی عام‌تر دانسته و به هر گزارش تاریخی می‌گویند؛ چه کلامی از معصومان باشد و چه نقل تاریخ یا کلام غیرمعصوم.

ابوجعفر عبدالله منصور مشهور به منصور دَوانیقی (حکومت:۱۳۶-۱۵۸ق.)، دومین خلیفه عباسی و از نوادگان عباس بن عبدالمطلب. او را نخستین کسی دانسته‌اند که در زمان خلافتش، بین عباسیان و علویان فتنه انداخت. به دستور او بسیاری از سادات حسنی زندانی شدند. او هم‌عصر امام صادق(ع) بود و بنابر نقل ابن شهر آشوب، ایشان را به شهادت رساند.

امام رضا (علیه السلام) هشتمین امام شیعیان‌ و دهمین تن از چهارده معصوم (علیهم السلام) است.

جهت بحث مربوط به قابل اعتماد بودن یک منبع خاص ویکی‌شیعه:تابلوی اعلانات منابع معتبر را ببینید.

اَمْوال‌، اصطلاحی‌ در فقه ‌ اسلامی‌ که‌ به‌ مباحثی‌ درباره جمع‌ و خرج‌ دارایی‌های‌ عمومی‌ می‌پردازد.

زمان وقوع یک پدیده را، تاریخ گویند. از عنوان تاریخ در فقه در باب هایى نظیر طهارت، حج، نکاح و ارث و نیز در اصول فقه سخن رفته است.

واژه تکرار ممکن است در معانی ذیل به کار رفته باشد: قرآن• تکرار در قرآن، از اسلوب های بلاغی قرآن• تکرار سوره اخلاص، تکرار سوره اخلاص، یکی از آداب مرسوم در ختم قرآن• تکرار قصص قرآن، ذکر داستان پیامبران و اقوام آنها در قالب‌های مختلف• تکرار ارتداد، عواقب تکرار ارتداد در آیات ۱۳۷ و ۱۳۸ سوره نساء• تکرار آیات، ذکر چندباره برخی داستان‌ها و آیات قرآن کاربردهای دیگر• تکرار (فقه)، انجام دادن عمل بیش از یک بار و دارای کاربردهای مختلف در ابواب فقه• تکرار (ادبی)، مکرر آوردن لفظ توسط شاعر یا نویسنده• تکرار (بدیع)، تکرار یک مطلب، به منظور تقریر و تثبیت آن؛ از انواع فنون بلاغی• تکرار (اسباب اجمال)، ذکر مجدد بخشی از مفاد کلام واحد در لابه لای آن؛ از اسباب اجمال ظاهری آیات

شخصی که زمان زیادی از عمرش نگذشته است را جوان گویند. جوان ‌مقابل پیر است و از احکام آن در بابهای صلات، زکات، صوم، عتق و حدود سخن رفته است.واژه‌ی «جوانی» اشاره به مرحله‌ای از زندگی انسان‌ها دارد که در آن قوای جسمی و روحی بشر در بالا ترین درجه و استعداد خود قرار دارد و به عبارت دیگر، تمامی و استعداد درونی و بیرونی انسان در اوج شکوفائی و ثمردهی است.به کسی که در چنین دوران از زندگی بسر می‌برد در فارسی «جوان» و در عربی «شاب» می‌گویند. آدمی با همه‌ی ابعاد وجودی و استعداد های جسمی، روحی و عاطفی و عقلی خود که علم و تمدن و تکنولوژی پیشرفته‌ی امروزی، تنها نمودی از آن است، امکان تکمیل تدریجی این استعدادها را در جوانی به دست می‌آورد.

جهان همان عالَم (به فتح لام) می‌باشد و عالم کلمه‌ای عربی است.

تذکر ممکن است در معانی ذیل به کار رفته باشد: • تذکر (فقه)، همسان شدن زن با مرد در رفتار جنسی، در مقابل تخنث• تذکر (فلسفه)، اصطلاحی فلسفی در مبحث شناخت

برکت به معنای زیاد شدن، رشد کردن است و از آن به مناسبت، در باب تجارت و نکاح یاد شده است. بَرَکَت‌، از مفاهیم‌ دینی‌ که‌ در قرآن‌ کریم‌ و روایات‌ اسلامی‌ جایگاهی‌ مهم‌ دارد و در فرهنگ‌ عامه مسلمانان‌ گسترش‌ چشمگیری‌ یافته‌ است‌.

به قسمتی از خانه اتاق اطلاق می‌شود و احکام آن در بابهای طهارت و صلات آمده است.

علم قرائت، علم به کیفیت ادای کلمات قرآن و شناخت اختلاف آنها به حسب راویان است. با توجه به عللی، از جمله: اختلاف لهجه‌های قبایل گوناگون عرب و نبودن اعراب در خط عربی صدر اسلام، بعضی از واژه‌های قرآن به گونه‌های متفاوت خوانده شده است. از این رو، برخی از قرآن پژوهان در اواخر قرن دوم و اوایل قرن سوم، به ثبت و ضبط قرائتها پرداختند و در قرن چهارم با توجه به بسیار شدن قرائتها از میان آنها ۷ قرائت به عنوان مرجع برگزیده شد. سند این قرائتها به صحابه پیامبر(ص) می‌رسد. بعدها سه قرائت دیگر نیز به اینها اضافه شد.

رازی (شخصیت‌های منتسب به ری)، ممکن است به یکی از این افراد اشاره داشته باشد:

حاکم، اصطلاحی با معانی مختلف در فقه، حقوق و اصول فقه. این کلمه در لغت به معانی قاضی، داور، فرمانروا، اجراکننده حکم و متصدی اداره یک ایالت یا بخش از جانب حکومت است. کاربرد «حاکم» در منابع فقهی و متون حقوقی به معنای لغوی و غیراصطلاحی رایج است. با وجود این، به سبب قیود و شروطی که برای برخی مصادیق آن، به ویژه در فقه امامی، ذکر شده، به یک اصطلاح تبدیل شده است، همچنان که در اصول فقه نیز معانی اصطلاحی خاصی دارد.

اثر به معنی باقی مانده از چیزی و نتیجه شی‌ء است. از اثر به مناسبت در باب‌های طهارت، صلات و صید و ذباحه بحث شده است.

دلیل وارد به معنی دلیل منتفی کننده موضوع دلیل دیگر است.

ابونصر محمد بن عبدالجبار عتبی متوفی به سال ۴۲۷ هجری قمری است. وی از مردم ری و از کبار مترسلان ایران در قرن چهارم و آغاز قرن پنجم هجری بود.

عین، آنچه در بیرون مابه‌ازا دارد از الفاظ مدح راوی است.

فرار به معنی گریختن است.

هر چیزی که مایه دوام زندگی مخلوقات زنده است را رزق و روزی گویند.

برای تصمیم‌گیری و چگونگی واکنش در برابر دشمن باید ابتدا او را شناخت، به اهدافش پی برد و روش‌های او را در ضربه زدن و رسیدن به اهدافش بازشناخت همچنان که باید نقاط ضعف و قوت او را مورد مطالعه قرار داد. به مجموع این کارها دشمن شناسی گویند.

دریافتن چیزی با چشم را دیدن (رؤیت؛ مشاهده) گویند. از احکام آن در بابهای طهارت، صلات، صوم، حج، تجارت، نکاح و شهادات سخن گفته‌اند.

ابن بابِوِیه‌ْ، محمد بن علی‌ بن حسین‌ بن موسی‌ بن بابویه‌ قمی‌، ملقب‌ به‌ شیخ‌ صدوق‌ (ح‌ ۳۰۵-۳۸۱ق‌/ح‌۹۱۷-۹۹۱م‌)، محدث‌ و فقیه‌ بزرگ‌ شیعه امامیه‌، شیخ‌ طوسی‌ در اسانید الاستبصار [۱] [۲] از وی‌ با لقب‌ «عمادالدین‌» یاد کرده‌ است‌.

صید در لغت و به تبع در کلمات فقها به معنای شکار حیوان وحشی و نیز خود حیوان وحشی آمده است. مراد از شکار اعم از گرفتن، به دام افکندن و کشتن است. [۱] [۲]

شیخ، عنوانی برای بزرگان و رؤسای اقوام، قبایل و گروههای حرفه‌ای در جهان اسلام است.

صحن به معنای حیاط خانه یا مسجد ؛ محوطه محصور داخل ساختمان می‌باشد.

رضا یکی از درجات و مقام‌های بالای معنوی است که در علم اخلاق دارای جایگاه ویژه ای می باشد.

در مورد قبر مطالب متنوعی در آموزه های دینی مطرح شده است که به اهم آن ها در این مقاله اشاره می شود.

یاری کردن را اعانت گویند. از این عنوان به مناسبت در باب‌های صلات، حج، تجارت، ضمان، اجاره، اطعمه و اشربه، غصب و دیات سخن رفته و احکام و آثاری بر آن مترتّب گشته است.

لقب به اسمِ قرار داده شده به عنوان موضوع حکم شرعی اطلاق می‌شود.

نقل به معنای حالت حاصل از انتقال لفظ از معنای اصلی به معنای دیگر می‌باشد.

ظلم یکی از رذایل اخلاقی و مذموم است.

 مالی كه وجود خارجی دارد.

نَذْر به معنای آن است که انسان بر خود واجب کند که کار خیری را برای خدا به جا آورد و یا کاری که انجام ندادن آن بهتر است برای خدا ترک کند. از نظر شرعی نذر وقتی واجب العمل است که یا به صورت صیغه عربی و یا به صیغه فارسی که در بردارنده مضمون آن است خوانده شود. نذر سنتی است که مورد اهتمام تمامی انبیاء الهی و امت‌های گذشته بوده و در اسلام نیز سابقه و مشروعیت دارد. نذر برای ائمه اطهار (ع) از مؤثرترین نذرها است.

آهو نام حیوانی است که به همین نام معروف است. به آهو ظبی و غزال نیز گفته می شود و از آن به مناسبت در باب‌هایى مانند حج و صید و ذباحه بحث شده است.

پا عضوی از بدن است که از بیخ ران تا سر پنجه‌ی پا- یعنی ران، زانو، ساق و قدم- را در بر می‌گیرد و گاه به قسمت زیرین یعنی قدم -که از مفصل ساق (مچ پا) تا سر پنجه‌ی انگشتان است- اطلاق می‌شود. از این عنوان در باب‌های طهارت، صلاة، حج، جهاد، کفارات، صید و ذباحه و... سخن رفته است.

سگ یکی از حیوانات معروف است که دارای انواع مختلف می‌باشد. عنوان یاد شده در بابهاى طهارت، صلات، حج، تجارت، اجاره، وقف، وصیت، اطعمه و اشربه، لقطه، قصاص و دیات به کار رفته است.