نخست باید دانست که خداوند آفریننده موجودات مادی و غیر مادی است. لذا نه مذکر و نه مؤنث است و هیچ چیز همانند او نیست (لیس کمثله شیء) (شورا، آیه 11). ولی در قالب الفاظ و در هنگام گفت و گو چاره ای نیست جز آن که از نام ها و ضمایر استفاده کرد و اما درباره چرایی ترجیح ضمایر مذکر باید گفت؛ در همه زبان ها و نزد همه قانون گذاران، آن گاه که می خواهند قوانین عمومی وضع کنند از لفظ و ضمیر مذکر استفاده می کنند، زیرا: 1. ادبیات تمام زبان های اصیل آمیخته با نوعی متانت و رعایت حریم هاست، لذا به جز در برخی شعرها و تمثیلات در اکثر متون از به کارگیری نام ها و ضمایر مؤنث خودداری می شود و این گونه ادبیات برخاسته از عفت کلام و رعایت حرمت زنان می باشد و نباید از آن به عنوان بی احترامی به جامعه زنان برداشت شود. 2. وقتی کتابی آسمانی به زبان قومی خاص نازل می شود لامحاله باید قواعد و ادبیات فصیح آن زبان رعایت گردد. 3. عدالت خداوند را از احکام و قوانین دینی باید فهمید نه از ضمیر مؤنث و مذکر. ضمنا زبان عربی اختراع دین اسلام نیست و حتی مشرکان و ملحدان قبل از اسلام بسیاری عرب بوده اند در نتیجه این انتظار که خداوند ضمیری را مخصوص خود اختراع می کرد که نه مذکر باشد و نه مؤنث انتظار به جایی نیست.
(لوح فشرده پرسمان، اداره مشاوره نهاد نمایندگی مقام معظم رهبری در دانشگاه ها، کد: 8/100106134)
