می‌توان با امام رضا (علیه‌السلام) که از دنیا رفته، سخن گفت و به او سلام کرد؟
از دیدگاه قرآن، مرگ فنا و نابودی نیست؛ بلکه انسان با تمام هویت و واقعیتش پس از مرگ، به حیات خود در برزخ ادامه می‌دهد.
1. در آیات بسیاری از قرآن مجید بر پیامبران گذشته سلام داده شده، در حالی که از دنیا رفته بودند؛ (سلام علی نوح فی العالمین).(1)
2. درک درست حیات برزخی و آیات قرآن و روایات، به روشنی بر امکان سخن گفتن با مردگان معمولی و اینکه آنان سخن ما را می‌شنوند و به ما پاسخ می‌دهند، دلالت دارد. در روایات آمده است: پیامبر اکرم‌صلی الله علیه وآله در آخرین روزهای زندگی‌شان، نیمه شب همراه برخی از صحابه خود، رهسپار قبرستان بقیع شد و پس از ورود به بقیع، با آرمیدگان در آنجا چنین گفت: (سلام بر شما که در جایگاه افراد با ایمان قرار گرفته‌اید! شما بر ما سبقت جسته‌اید و ما هم به زودی به شما می‌پیوندیم).(2)
3. رسول اکرم‌صلی الله علیه وآله می‌فرماید: (وقتی کسی از کنار قبر برادر دینی خود که می‌شناسد، بگذرد و بر او سلام کند، مرده سلام او را پاسخ می‌دهد و او را می‌شناسد و اگر از کنار قبری بگذرد و صاحب آن را نشناسد و سلام کند، مرده سلام او را پاسخ می‌دهد.) (3)
4. در روایات شیعه و سنی آمده است: رسول اکرم‌صلی الله علیه وآله فرمود: (هیچ کسی نیست که بر من سلام کند، مگر آنکه خداوند سلام او را به روح من می‌رساند و من پاسخ او را می‌گویم).(4)
5. از دیدگاه قرآن، مرگ به معنای نیستی و نابودی نیست؛ بلکه انسان با تمام هویتش به حیات خود ادامه می‌دهد. بر این اساس سلام کردن و سخن گفتن با اولیای الهی و معصومان والاگهر که در مرتبه اعلای وجودی و منزلت در نزد خداوند قرار دارند، نه تنها امری گزاف نیست؛ بلکه امری شایسته و بجا و توصیه شده است.
بر همین اساس در اذن دخول حرم امام رضا (علیه‌السلام) و سایر معصومان (علیهم‌السلام) چنین می‌خوانیم: (و اعلم انّ رسولک و خلفائک علیهم السلام احیاء عندک یرزقون یرون مقامی و یسمعون کلامی و یردّون سلامی؛(5) خدایا! می‌دانم که رسول و خلیفه‌های تو - که سلام و درود بر آنان باد - زنده‌اند و نزد تو روزی می‌خورند. ایستادنم را می‌بینند و سخنم را می‌شنوند و سلامم را جواب می‌دهند...)
پی نوشت:
1) صافات، آیه 79.
2) الارشاد، ج 1، ص 181؛ المناقب، ج 1، ص 201؛ سنن ترمذی‌ج 2، ص 258، ح 1059.
3) متقی هندی، کنز العمال، ج 15، ص 646، ح 42556؛ غزالی، احیاء العلوم، ج 4، ص 474.
4) سنن ابی داود، ج 1، ص 453، ح 2041؛ مسند احمد، ج 7، ص527.
5) بحارالانوار، ج97، ص 160.
