ارتباط و استفاده علمی و عملی از ارواح و اجنه و شیاطین در اصطلاح لغوی و فقهی، سحر نام[i] دارد. قرآن کریم؛ ساحری را کفر، بی ایمانی، بی تقوایی، معامله ای بد با خود، بی بهرگی از آخرت،[ii] افزایش گناه و خواری دانسته است.[iii] روایات دینی؛ ساحری را کفر[iv] ، کفر به قرآن[v] ، شرک[vi] ، دوری از رحمت الاهی[vii] و دین اسلام[viii] ، بی نیازی از بندگی الاهی[ix] و مایه ورود به جهنم[x] و عدم ورود به بهشت[xi] و ساحر را ملعون[xii] دانسته اند. فقها؛ هم به دلیل آیات و روایات و ضررهای جسمانی و روانی و دینی و اجتماعی، که ساحری دارد آن را حرام دانسته اند.[xiii] و [xiv] [i] ثم الظاهر أن التسخیرات بأقسامها داخلة فی السحر علی جمیع تعاریفه، شرح مکاسب محرمه مزجی، سید محمد علی جزائری، ج2،ص 112 ؛ ثم ان الشهیدین عدّا من السحر، استخدام الملائکة و الجن و استنزال الشیاطین، همان، ص 68 ؛ او علی سبیل الاستعانة بالارواح الساذجة، همان، ص 71. [ii] «و اتبعوا ما نتلوا الشیاطین علی ملک سلیمان و ما کفر سلیمان و لکن الشیاطین کفروا ...» بقره، 103 102؛ تفسیر المیزان، ج 1، ص 234. [iii] «و انه کان رجال من الانس یعوذون برجال من الجن فزادهم رهقا»؛ جن، 6. [iv] الوسائل، ج 12، ص 107. [v] همان، ص 109. [vi] همان، ص 106. [vii] همان، ص 107. [viii] همان، ص 108. [ix] همان، ص 108. [x] بحار، ج 58، ص 223. [xi] وسائل، ج 12، ص 107. [xii] همان، ص 103. [xiii] مکاسب محرمه، مسئله ی دهم. [xiv] امام خمینی (ره)، گر چه این ارتباطات را سحر ندانسته اند، اما آنها را حرام دانسته اند.« و یلحق بذالک استخدام الملائکة و احضار الجن و تسخیرهم و احضار الارواح و تسخیرها و امثال ذالک ...» تحریر الوسیلة، ج 1؛ المکاسب المحرمه، مسئله ی، 16.
