پاسخ به این سؤال با توجه به تعریف اراده و تقسیم آن به اراده تکوینی و تشریعی روشن می‌شود. اراده بر دو قسم است، یکی اراده تکوینی و دیگر اراده تشریعی.
اراده تکوینی عبارت است از: علم به نظام به‌طور کامل و تمام؛ یعنی همین قدر که خدا عالم بر نظام اتم و اکمل است، همین علم به نظام، علت خلق جهان آفرینش است که از آن علم، تعبیر به اراده می‌شود.
اما اراده تشریعی عبارت است از: علم خدای تعالی به مصلحت در فعل مکلف و این علم به مصلحت است که منشأ تکلیف می‌شود و ما آن‌را اراده تشریعی می‌نامیم.
اطاعت و عصیان، عبادت و گناه، عناوینی هستند که از مقایسه کارهای ارادی انسان با اوامر و نواهی خدا که همان اراده تشریعی اوست، انتزاع می‌گردند، نه در مقایسه با اراده تکوینی خدا، اراده تکوینی خدا به همه افعال اختیاری انسان تعلق گرفته است. از نظر محبوبیت و مبغوضیت - که ملاک اراده تشریعی خداست - کارهای ارادی انسان به دو دسته تقسیم می‌شوند: 1. کارهای پسندیده، 2. کارهای ناپسند. دسته اوّل متعلق اراده تشریعی خدا می‌باشند و دسته دوم متعلق اراده تشریعی او نیستند، اما هر دو دسته با توجه به ارادی بودنشان متعلق ارده تکوینی خداوند است، پس افعال ناپسند ابتدا و مستقیم به اراده انسان است و غیر مستقیم به اراده تکوینی خداوند و در عین حال مخالف اراده تشریعی اوست.
