عصمت، یک صفت نفسانی و نیروی درونی است که دارنده را از فکر و خیال انجام گناه، چه رسد به ارتکاب گناه، باز می‌دارد و در اصطلاح به معنای مصون و محفوظ بودن از خطا، نسیان، لغزش و گناه است.
در یک تقسیم بندی کلی عصمت بر دو نوع است: 1- مصونیت و معصومیت کلی؛ 2- عصمت نسبی، که قابل شدت و ضعف است.
بر این اساس معصوم به پنج گروه اطلاق می شود: 1.همه انبیای الهی. 2. همه ائمه. 3. همه فرشتگان الهی. 4. عصمت غیر گروه های سه گانه (زیرا عصمت ملازم با نبوت یا امامت نیست زیرا ممکن است فردی معصوم باشد و لی پیامبر نباشد) مانند حضرت فاطمه (س) و حضرت مریم (س). 5. گروهی از انسانهای مخلص.
